Geen huis, geen baan. Ik trek wandelend door Europa en reis in mijn campertje. De grootste reis is echter niet in de buitenwereld, maar in mijn binnenwereld.
Na in 2020 ruim 2500 km te hebben gelopen van Wenen naar Lourdes en een paar maanden in Nederland tijdens de Covid-winter ben ik sinds juni 2021 op pad met mijn campertje Paolo. Mijn stip op de horizon verandert steeds opnieuw en zowel mijn fysieke bestemming als innerlijke bestemming zijn onbekend. Ik droom én creëer mijn droom en bewandel zo het pad van mijn ziel.
Nieuwsgierig naar mijn avontuur?
– Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en blijf op de hoogte van mijn blogs;
– beluister de podcast van Camino NL over mijn wandeltocht
– beluister de 100% Energie(k) Podcast over mijn innerlijke en spirituele ontwikkeling voor en tijdens mijn wandeltocht
Magda
Haarscherp zie ik ze. Drie, vier, nee vijf roofvogels cirkelen hoog boven me in de lucht. Ik richt mijn aandacht op de voorste vogel. Ondanks dat hij ver weg is zie ik hem haarscherp en gedetailleerd. Hij houdt zijn kop schuin en kijkt me met zijn diepzwarte ogen recht aan. Zijn gekromde snavel heeft een gelige lijn en het bruinzwarte…
We zitten met z´n drieën in Lene’s busje. Buiten is het donker en hier binnen brandt slechts een enkel klein lampje. Met onze ogen gesloten houden we elkaars handen vast. Onze duimen wijzen naar links, naar de kant van het hart. Bianca zet een mantra in en Lene en ik vallen al snel bij. Ik ken niet alle woorden van…
“Goedemorgen lieve buurvrouw”, hoor ik, terwijl ik met een kopje thee in mijn handen in de deuropening van mijn busje zit en uitkijk uit over het glooiende landschap van de Algarve. De aangename winterzon die de lucht vanmiddag weer tot een graad of negentien zal verwarmen koestert mijn huid. “Zullen we even knuffelen?” Ik zet mijn kop thee neer en…
Granada. Het is de derde stad die ik bezoek sinds ik in Spanje ben. Enkel Girona en Valencia gingen hieraan vooraf. Beiden waren mooie steden maar ze gaven me geen energie, geen ‘hier-wil-ik-nog-wel-eens terugkomen-gevoel’. En dat is niet zo gek, de trouwe volgers van mijn blog herinneren zich ongetwijfeld nog het blog Zo vrij als Heidi waarin ik vorig jaar…
Het is de eerste week oktober. Ik ben inmiddels diep in Italië en parkeer mijn busje aan het meer van Bolsena. Ik trek mijn wandelschoenen aan en wandel een rondje in de omgeving. Ik vind wilde druiven en heerlijke zachte vijgen. Een paar bramen die er nog best ok uitzien voor deze tijd van het jaar als toetje. Terug bij…
Zigzaggend rijd ik naar boven. Vijftien procent hellingspercentage en de ene haarspeldbocht na de andere. Langzaam maar zonder haperen sjokt mijn busje vooruit. Af en toe, waar het kan, duik ik even van de weg af om medeweggebruikers in snellere auto’s en met meer haast te laten passeren. Ik heb geen haast. Ik kan ook geen haast hebben want mijn…
