Een kort avontuur

Een verlangen om een tijdje te ´kluizenaren´ op Kreta, zo schreef ik in september vorig jaar in mijn laatste blog. De tijd nemen, nadenken en doorvoelen wat ik ná mijn reis zou willen. Want in het voorjaar van 2023, als mijn busje weer naar de keuring mag, dan ben ik drie jaar onderweg. En, zo had ik bedacht, dat voelt wel als een mooi moment om weer ´iets´ te gaan doen. In ieder geval weer wat inkomsten te gaan genereren. Maar wát ik dan zou willen doen, daar had ik werkelijk nog geen idee van.

Hoewel, helemaal geen idee was niet helemaal waar. Steeds wanneer ik mijn gedachten over dit onderwerp liet gaat of wanneer ik mediteerde kwamen er een aantal aspecten waar ik blij van werd vrij consequent naar voren. En ergens aan het einde van afgelopen zomer krabbelde ik die aspecten eens op een papiertje:

• Een tijdje leven in een community met gelijkgestemde mensen.
• Wonen in een huisje of in mijn busje in de natuur, zonder voortdurend te reizen.
• Inspireren, motiveren t.b.v. de persoonlijke groei en ontwikkeling van anderen.
• In een omgeving zijn waar ik kan werken aan mijn eigen persoonlijke groei en ontwikkeling.
• In contact komen met bekende mensen op het gebied van spirituele groei en ontwikkeling, wellicht vind ik voor mezelf een rol op dit gebied.

Die ene vacature

En toen, precies tijdens de volle maan op 10 oktober afgelopen jaar was die ene vacature ineens daar. De vacature die ik met geen mogelijkheid had kunnen verzinnen maar waarvan ik wist dat hij voor mij bestemd was. Werkelijk alle checkboxjes kon ik afvinken. Het betrof een managementfunctie op een Nederlands centrum voor transformatieretraites in Zuid Frankrijk. Een plek waar de bewoners een leefgemeenschap vormen en waar ik zou kunnen wonen in een houten huisje in de natuur op het terrein. Een plek waar ik mezelf verder zou kunnen ontwikkelen én waar ik direct in contact zou komen met mensen die in Nederland bekend zijn op het gebied van spirituele groei en ontwikkeling. Enerzijds doordat de eigenaar een bekende naam draagt op dit gebied, en anderzijds door de vaak bekende coaches en trainers die in dit centrum komen om retraites te geven.

Direct na het zien van de vacature stuurde ik een e-mail naar het centrum. Zonder cv weliswaar, de batterij van mijn laptop was leeg en de huishoudaccu van mijn busje was na een aantal bewolkte dagen niet vol genoeg om mijn laptop te kunnen opladen. Een cv bleek niet nodig want het gevoel dat deze match klopte was er niet alleen vanaf mijn kant. Binnen de kortste keren, op de dag van de nieuwe maan op 25 oktober was ik aangenomen. Hoe had ik dít kunnen manifesteren? Alle wensen die ik het universum in had geslingerd kwamen samen in deze functie en als kers op de taart bracht ik ook nog eens de gevraagde kennis en kunde mee.

Koers noordwaarts

Vanuit Albanië, waar ik op dat moment was, keerde ik mijn bus in noordelijke richting en zette ik koers richting Frankrijk. Tijdens de twee weken durende reis wisselden lyrische momenten zich af met twijfel, weemoed en tientallen vragen die zich op repeat afspeelden in mijn hoofd. Was ik er al wel klaar voor om mijn reis af te ronden? En een veertigurige werkweek, hoe lang is het geleden dat ik dát voor het laatst heb gehad? Ergens in mijn twintiger jaren misschien? Wil ik dat wel? Ga ik mijn vrijheid niet missen? En mijn kluizenaarswinter op Kreta waar ik zo naar uitkeek, ben ik er wel klaar voor om dat plan los te laten?
Maar tegelijk was er een diep innerlijk weten dat deze kans niet zomaar op mijn pad kwam. Een unieke kans en een match made in heaven. En als reactie op alle vragen die zich in mijn hoofd vormden stelde ik één andere vraag. De vraag die ik mezelf de afgelopen tweeëneenhalf jaar al zo vaak heb gesteld: wat is nou het ergste dat er kan gebeuren?! Geen enkele van de antwoorden die ik op déze vraag kon geven baarde me grote zorgen, met als gevolg dat, hoe dichter ik bij Frankrijk kwam, hoe groter mijn glimlach werd.

Frankrijk, één maancyclus later

En zo gebeurt het dat ik op dinsdagmiddag, op de dag van de eerstvolgende volle maan en dus exact één maancyclus na het zien van de vacature, arriveer op plaats bestemming in Frankrijk. De eerste tijd na aankomst slaap ik nog in mijn vertrouwde busje. Het lieve houten huisje wat keurig voor mij is opgemaakt heeft nog geen gordijnen, en wanneer ik op de eerste avond even in het huisje zit vliegt het zwarte niks wat zich achter de ramen bevindt me aan. Snel beweeg ik me terug naar mijn eigen busje. Mijn knusse plekje waar ik zo graag ben. In de dagen die volgen besef ik echter dat ik maar weinig tijd heb om te genieten van wat eigen tijd in mijn busje. Nog voor half zeven ’s ochtends ga ik de deur uit voor de dagelijkse yoga en meditatie en de meeste avonden ben ik pas rond de klok van acht uur weer binnen. Moe welteverstaan. Mijn schriftje waar ik doorgaans dagelijks iets in schrijf ligt werkeloos naast mijn bed. Ik heb er de puf niet voor.

In het eerste weekend, als het werk van die week er op zaterdagmiddag rond de klok van drie uur op zit, ben ik blij dat ik weer even tijd heb voor mezelf. Op zondag stap ik achter het stuur van mijn bus en ga erop uit om ergens een stuk te gaan wandelen. Even ademruimte! Terwijl ik een prachtige wandeling rond een stuwmeer maak razen gedachten door mijn hoofd. Het thema vrijheid, wat misschien wel het belangrijkste thema in mijn leven is, wordt hier danig op de proef gesteld. Ik word blij van het werk zelf en het bevalt me eigenlijk prima om weer een dagelijkse structuur te hebben, maar die tijden..!
Daarnaast ben in de war van de manier waarop hier wordt gewerkt, om meerdere redenen voelt voor mij als een strikt regime. Ik had me deze plek zó anders voorgesteld. Ik merk dat wat hier wordt gevraagd van medewerkers en van vrijwilligers mijn persoonlijke grenzen van rechtvaardigheid overschrijdt. Ik besef me echter ook terdege dat wat voor mij als een strikt regime voelt, voor een ander helemaal geen probleem hoeft zijn. Sterker nog, er zullen vast mensen zijn die hier baat bij hebben. Het is dan ook niet mijn taak als manager om teamleden te ‘redden’. Iedereen die hier werkt is volwassen en zelf in staat om te bepalen of dit al dan niet de juiste plek is om te zijn. Maar het is wél mijn taak om dit team aan te sturen, en daar pas ik voor als dat op een manier is waarop mijn persoonlijke grenzen overschreden worden.
Tijdens mijn wandeling die zondag besef ik me heel duidelijk dat áls ik deze functie succesvol wil invullen dat ik heel dicht bij mezelf heb te blijven. Als ik dat niet doe dan ren ik ofwel in no-time gillend weg, óf ik ben binnen de kortste keren overspannen. Ik besef me ook dat ik bestaande routines niet van vandaag op morgen zo kan veranderen dat ze binnen mijn grenzen passen, maar daar wil ik wel aan gaan werken, en dat mag wat tijd kosten.

En dat bij mezelf blijven, dat doe ik. Er gaat geen week, soms zelfs geen dag voorbij waarop ik niet overweeg om te vertrekken. Ik kan mijn busje pakken en wegwezen, zo makkelijk is het. Maar ik wil niet weglopen, ik ben hier niet voor niets terecht gekomen en tjonge, wat leer ik hier iedere dag veel. Er gaat ook geen dag voorbij dat ik niet bewust met een of meerdere kwesties bezig ben waarin mijn grenzen worden geraakt. Steeds ga ik bij mezelf na wat ik ervan vind. En als ik dan voor mezelf helder heb wat ik ervan vind, dan spreek ik me daarover uit, terwijl ik daar eerder in mijn leven misschien mijn mond over had gehouden. Een nieuwe manier van werken dus. En natuurlijk zijn er situaties die ik achteraf gezien beter anders kunnen aanpakken, maar ik leer voortdurend en houd de gevleugelde uitspraak als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg in gedachten. Ik merk dat ik hoe dan ook trots ben op hoe ik de situatie aanpak en besef me dat ik niet in staat zou zijn geweest om dit zo te doen zonder de voortdurende reflectie naar mezelf toe tijdens de afgelopen tweeënhalf jaar reizen.

Een terugkerend patroon

En dan, na enkele weken, is daar een prachtige sessie van één van de gastcoaches aan ons team. In een meditatie worden we meegenomen naar verschillende fases in onze levens. Ik zie voor me hoe ik tweeëneenhalf jaar geleden vertrok op reis in een wereld die nog vrijwel op slot zat door Covid, de opsluiting negerend. Ik zie mezelf op eenentwintigjarige leeftijd in mijn eerste echte baan, waar ik het vijf dagen volhield alvorens ik mijn spullen pakte en wegliep van deze manipulatieve werkgever. Ik zie mezelf op veertienjarige leeftijd op de middelbare school, mezelf wegstoppend en onzichtbaar makend voor de pesters met een grote mond. Ik zie mezelf op zevenjarige leeftijd in mijn thuissituatie, waar regels me benauwden maar ik ze met enige weerstand toch had te accepteren. En ik zie mezelf nu. Ineens zie ik het patroon en krijg een helder besef dat het belangrijkste thema in mijn leven niet slechts vrijheid is, maar dat dit thema zich volledig afspeelt op de as vrijheid – onderdrukking. Met onderdrukking bedoel ik dat je om welke reden dan ook niet in staat bent je authenticiteit te tonen en daarmee vrij te zijn.
En wat is het nu duidelijk. Het patroon behorend bij dit thema, slechts in een ander jasje, is weer terug. En na alle eerdere pogingen (accepteren, verstoppen, weglopen, negeren) lukt het me na enkele weken om vrijheid in mezelf te voelen. Voor het eerst kan ik bij mijn authentieke zelf blijven, en doorbreek daarmee dit diepgewortelde patroon.

“Vrijheid wordt geboren uit moed: de moed om jezelf te zijn als er van je verwacht wordt dat je net als iedereen bent”
Ish Ait Hamou

Kluizenaren voor een tijdje

Dit prachtige inzicht doet me beseffen dat er nu geen reden meer is om hier in dit centrum te blijven. Mijn tijd hier was nodig om dit patroon inzichtelijk te maken en te doorbreken. Ik zie het dan ook niet als jammer dat het niet tot een succesvolle samenwerking is gekomen of zonde dat ik daarvoor mijn reis naar Griekenland heb afgebroken. En al zeker zie ik het niet als falen dat ik iets heb gemanifesteerd wat maar van zo’n korte duur was, want dat moest ongetwijfeld zo zijn. Ik heb zoveel geleerd in deze periode, zoveel inzichten gekregen en zoveel mooie en lieve mensen mogen ontmoeten, dat ik daar met geen mogelijkheid teleurgesteld over kan zijn.

En nu, begin februari van dit nieuwe jaar, zit ik in mijn busje Spanje. De temperatuur is aangenaam lenteachtig en de eerste amandelbloesems hebben hun crêpepapieren blaadjes alweer opgericht naar de zon. Opnieuw kijk ik naar de volle maan en voel ik de dankbaarheid voor de tijd die ik nu toch krijg om een tijdje te ‘kluizenaren’. Althans, voor zover ik dat nu kan inschatten. Want ook nu bestaat de kans dat de tekens van het universum mij op miraculeuze en onverwachte wijze weer een hele andere richting op sturen.