We zitten met z´n drieën in Lene’s busje. Buiten is het donker en hier binnen brandt slechts een enkel klein lampje. Met onze ogen gesloten houden we elkaars handen vast. Onze duimen wijzen naar links, naar de kant van het hart. Bianca zet een mantra in en Lene en ik vallen al snel bij. Ik ken niet alle woorden van deze mantra maar ik zing fonetisch mee en laat de trilling van de klanken door mijn lijf vibreren. Energie bouwt zich op en raast door onze handen. Mijn tijdsbesef is verdwenen maar als ware het afgesproken laten we na enige tijd de mantra verzachten en landen we weer in stilte. De bus staat nu bol van energie en we knijpen in elkaars handen. Zodra we onze ogen openen vliegen we elkaar uitzinnig om de hals. Wauw, hoeveel energie hebben we net met z’n drieën gecreëerd?! Zijn we hier werkelijk toe in staat? Rationeel kan ik het bijna niet bevatten maar het extatische gevoel in mijn lijf geeft twijfel geen enkele kans.
‘Willen jullie ook niet een keer een pilletje proberen?’ Lene kijkt ons aan. ‘Eerst een halfje ofzo, het is écht heel leuk.’ We hebben de laatste tijd al veel gepraat over verschillende soorten drugs en psychedelica en ik merk dat de weerstand die ik hier altijd tegen heb gehad wat afzwakt. Mijn interesse voor plantmedicijnen (natuurlijke psychedelica) zoals ayahuasca, San Pedro of truffels is al enkele jaren geleden gewekt en ik ben ervan overtuigd dat er een moment komt dat bepaalde plantmedicijnen zich op mijn pad zullen aandienen. De ervaringen die ik heb gehoord en de artikelen die ik heb gelezen fascineren me. Plantmedicijnen en ook synthetische psychedelica weten tijdelijk de sluier op te lichten naar het onderbewustzijn. Veel mensen hebben de ervaring dat het deuren opent naar diepere lagen van henzelf, waar zij zelfs in de meest intensieve therapie of in de diepste meditaties geen toegang toe hebben. Het is niet voor niets dat plantmedicijnen en synthetische psychedelica therapeutisch worden gebruikt. Ceremonieel, in retraites of zelfs onder begeleiding van een psycholoog. Het lijkt me heel bijzonder om dit eens te mogen ervaren en de aantrekkingskracht wordt dan ook steeds groter.
Maar ja, de blauwe pilletjes die hier in een zakje voor me op tafel liggen zijn geen psychedelica. Het is XTC, de drug onder invloed waarvan menig feestganger een geweldige avond beleeft. Lene vertelt enthousiast over de liefde en de compassie die je ervaart onder invloed van XTC en dat ook deze lovedrug wel degelijk bepaalde deuren naar het onderbewuste opent. Ik lees er het een en ander over en al snel wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn terughoudendheid. Ik wil weten welk deurtje er in mezelf wordt geopend door het innemen van zo’n pilletje. Ik word enthousiast en merk dat ik het leuk vind om dit op volwassen leeftijd te proberen. Het is geen puberale actie maar een bewuste keuze om verandering in bewustzijn – waar ik de laatste jaren zo intensief mee bezig ben – ook op een andere manier te ervaren. Ook Bianca is nieuwsgierig en met z´n drieën plannen we een avond om zo´n magisch pilletje te proberen.
Als we na de bijzondere ervaring die we met z’n drieën doormaken zijn uitgeknuffeld en uitgelachen dringt langzaam de muziek die van buiten komt weer tot ons door. Enthousiast spring ik op en Bianca en Lene volgen. Lene sluit haar bus af en op wolken lopen, nee dánsen we bijna terug naar de andere feestgangers.
Eenmaal terug zie mensen lachend naar me kijken. Ik heb het gevoel dat ik lichtgeef. Ik straal en geniet intens. Zelfs de van ledlampjes gemaakte sterrenhemel in de ruimte waar we zijn lijkt intenser dan álle andere keren dat ik hem heb gezien. Ik sla een arm om Lene heen en met een grote glimlach en intens gelukkig staren we samen minutenlang naar die neppe maar oh zo prachtige sterrenhemel.
We zijn met z’n drieën op een prachtige plek midden in de natuur; Lene, Bianca en ik. Bianca en ik hebben een paar uur geleden een postzegeltje LSD opgesabbeld en Lene is keurig nuchter aanwezig als tripsitter. Ik merk dat ik opmerkzamer ben dan anders. Ik zie details die me normaal niet opvallen. Mijn blikveld lijkt ruimer, alles lijkt meer kleur te hebben dan normaal en sommige dingen lijken zelfs te bewegen. De camera op mijn telefoon is mijn beste vriend vandaag. Ik besteed uren aan het fotograferen van details in de natuur. De belletjes onder water, een piepklein beetje olie in een watertje, de waterdruppel op een bloemetje; alles lijkt uitvergroot en zó kleurrijk. Ik stop mijn telefoon even in mijn zak en op een mooi plekje strijk ik neer en sluit ik mijn ogen voor een meditatie. Ik ben nieuwsgierig wat er gebeurt als ik me even in mezelf keer. Zodra ik mijn ogen sluit worden er onmiddellijk vele kleurrijke geometrische vormen op de binnenkant van mijn oogleden geprojecteerd. Ze dansen voor mijn geestesoog en slokken al mijn aandacht op. Ik glimlach; mediteren schiet op deze manier niet echt op maar de ervaring is wel leuk. Toch ben ik ook teleurgesteld. Er drijven geen beelden uit het onderbewuste boven en er vormen zich geen visioenen. De magische deuren naar het onderbewuste blijven dicht en ik ervaar geen verdiepend innerlijk proces. Na wat research blijkt dat de postzegeltjes LSD die we hebben genomen niet op de juiste manier zijn bewaard en daardoor niet meer hun volle werking hebben. Ondanks dat is het leuk om een indruk te hebben van de effecten van deze psychedelische drug.
Ik dans. Het gras kriebelt fijn tussen mijn tenen. Ik voel me licht als een lentebries als ik op mijn tenen langs de waterkant dartel. Het koele water tintelt om mijn voeten. Ik strek mijn armen naar de hemel, sluit mijn ogen en laat mijn hoofd met een grote glimlach in mijn nek vallen. Als ik mijn ogen weer open kijk ik naar de andere meiden, die overduidelijk net zo aan het genieten zijn als ik. Met een gouden pen schrijf ik dit moment in mijn geheugen: het stuwmeer, drie busjes en drie volwassen vrouwen, zielsgelukkig, sprankelend en kinderlijk verliefd op het leven. Ultiem vrij en toch diep verbonden.
‘Willen jullie ook niet een keer een pilletje proberen?’ Lene kijkt ons aan. ‘Eerst een halfje ofzo, het is écht heel leuk.’ We hebben de laatste tijd al veel gepraat over verschillende soorten drugs en psychedelica en ik merk dat de weerstand die ik hier altijd tegen heb gehad wat afzwakt. Mijn interesse voor plantmedicijnen (natuurlijke psychedelica) zoals ayahuasca, San Pedro of truffels is al enkele jaren geleden gewekt en ik ben ervan overtuigd dat er een moment komt dat bepaalde plantmedicijnen zich op mijn pad zullen aandienen. De ervaringen die ik heb gehoord en de artikelen die ik heb gelezen fascineren me. Plantmedicijnen en ook synthetische psychedelica weten tijdelijk de sluier op te lichten naar het onderbewustzijn. Veel mensen hebben de ervaring dat het deuren opent naar diepere lagen van henzelf, waar zij zelfs in de meest intensieve therapie of in de diepste meditaties geen toegang toe hebben. Het is niet voor niets dat plantmedicijnen en synthetische psychedelica therapeutisch worden gebruikt. Ceremonieel, in retraites of zelfs onder begeleiding van een psycholoog. Het lijkt me heel bijzonder om dit eens te mogen ervaren en de aantrekkingskracht wordt dan ook steeds groter.
Maar ja, de blauwe pilletjes die hier in een zakje voor me op tafel liggen zijn geen psychedelica. Het is XTC, de drug onder invloed waarvan menig feestganger een geweldige avond beleeft. Lene vertelt enthousiast over de liefde en de compassie die je ervaart onder invloed van XTC en dat ook deze lovedrug wel degelijk bepaalde deuren naar het onderbewuste opent. Ik lees er het een en ander over en al snel wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn terughoudendheid. Ik wil weten welk deurtje er in mezelf wordt geopend door het innemen van zo’n pilletje. Ik word enthousiast en merk dat ik het leuk vind om dit op volwassen leeftijd te proberen. Het is geen puberale actie maar een bewuste keuze om verandering in bewustzijn – waar ik de laatste jaren zo intensief mee bezig ben – ook op een andere manier te ervaren. Ook Bianca is nieuwsgierig en met z´n drieën plannen we een avond om zo´n magisch pilletje te proberen.
What the psychedelic experience really is, is opening the doorway into a lost continent of the human mind, a continent that we have almost lost all connection to.
Terence McKenna
Een poort naar pure liefde
De avond is nog vroeg als we ons met z’n drieën even afzonderen van het feestgedruis en in Lene´s busje neerstrijken. Nerveus, lacherig en nieuwsgierig slik ik niet veel later met een flinke slok water een kwart van het chemische, smurfenblauwe pilletje door. In het uur dat volgt ben ik alert op wat ik in mijn lichaam voel, maar na vijf kwartier merk ik nog steeds geen duidelijk effect. Ik overleg met Lene en Bianca en alle drie besluiten we nog een kwart pilletje te nemen. Misschien was het kwartje waarmee we begonnen wel iets té voorzichtig. We gaan opnieuw naar het busje, slikken nog een kwartje en blijven even zitten kletsen. Dan begint al snel de magie. We kijken elkaar aan, pakken elkaars handen, zingen mantra’s en geven ons over aan de energie die door ons stroomt. Dan begrijp ik dat XTC niet alleen de partybeleving kan versterken maar net zo goed ook een spirituele beleving kan geven. Het vasthouden van elkaars handen is zo fijn en er stroomt zoveel warmte door me heen dat het lijkt alsof een poort naar oneindige en pure liefde is opengezet. Mijn hart stroomt over van liefde en euforie. Het is echter geen nieuw gevoel; tijdens momenten van extreem geluk heb ik dit gevoel van oneindige en pure liefde zeker al eerder ervaren. Nu zijn het echter geen innerlijke of uiterlijke omstandigheden die dit gevoel opwekken, maar een smurfenblauw chemisch pilletje. En het gevoel blijft ook wel degelijk langer aanwezig dan wanneer het door natuurlijke redenen wordt opgewekt, zo besef ik later.Als we na de bijzondere ervaring die we met z’n drieën doormaken zijn uitgeknuffeld en uitgelachen dringt langzaam de muziek die van buiten komt weer tot ons door. Enthousiast spring ik op en Bianca en Lene volgen. Lene sluit haar bus af en op wolken lopen, nee dánsen we bijna terug naar de andere feestgangers.
Eenmaal terug zie mensen lachend naar me kijken. Ik heb het gevoel dat ik lichtgeef. Ik straal en geniet intens. Zelfs de van ledlampjes gemaakte sterrenhemel in de ruimte waar we zijn lijkt intenser dan álle andere keren dat ik hem heb gezien. Ik sla een arm om Lene heen en met een grote glimlach en intens gelukkig staren we samen minutenlang naar die neppe maar oh zo prachtige sterrenhemel.
Intens, intenser, intenst
’Is het gras altijd zó groen?’ vraag ik aan Bianca. Bianca draait haar hoofd naar me toe en grinnikt. ‘Het is wel echt héél groen hè!?’ zegt ze terwijl ze weer naar het gras kijkt. Ik vind het bizar dat het niet lukt om in mijn hoofd de vergelijking te maken met hoe groen het gras normaal gesproken is. Want nu is het echt wel héél erg groen.We zijn met z’n drieën op een prachtige plek midden in de natuur; Lene, Bianca en ik. Bianca en ik hebben een paar uur geleden een postzegeltje LSD opgesabbeld en Lene is keurig nuchter aanwezig als tripsitter. Ik merk dat ik opmerkzamer ben dan anders. Ik zie details die me normaal niet opvallen. Mijn blikveld lijkt ruimer, alles lijkt meer kleur te hebben dan normaal en sommige dingen lijken zelfs te bewegen. De camera op mijn telefoon is mijn beste vriend vandaag. Ik besteed uren aan het fotograferen van details in de natuur. De belletjes onder water, een piepklein beetje olie in een watertje, de waterdruppel op een bloemetje; alles lijkt uitvergroot en zó kleurrijk. Ik stop mijn telefoon even in mijn zak en op een mooi plekje strijk ik neer en sluit ik mijn ogen voor een meditatie. Ik ben nieuwsgierig wat er gebeurt als ik me even in mezelf keer. Zodra ik mijn ogen sluit worden er onmiddellijk vele kleurrijke geometrische vormen op de binnenkant van mijn oogleden geprojecteerd. Ze dansen voor mijn geestesoog en slokken al mijn aandacht op. Ik glimlach; mediteren schiet op deze manier niet echt op maar de ervaring is wel leuk. Toch ben ik ook teleurgesteld. Er drijven geen beelden uit het onderbewuste boven en er vormen zich geen visioenen. De magische deuren naar het onderbewuste blijven dicht en ik ervaar geen verdiepend innerlijk proces. Na wat research blijkt dat de postzegeltjes LSD die we hebben genomen niet op de juiste manier zijn bewaard en daardoor niet meer hun volle werking hebben. Ondanks dat is het leuk om een indruk te hebben van de effecten van deze psychedelische drug.
Nieuwsgierig
In de weken die volgen zijn er verschillende gelegenheden waar ik gebruik zou kunnen maken van drugs, maar ik merk dat de behoefte er niet is. Ik heb geen reden te vluchten uit deze wereld, ik ben weinig verslavingsgevoelig en feestjes zijn ook leuk zonder welke vorm van drugs dan ook. Dus ik sla het af. Toch ben ik nog steeds nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar een volwaardige LSD-trip en nieuwsgierig naar plantmedicijnen zoals ayahuasca en truffels. Ook is mijn nieuwsgierigheid gewekt naar het ‘waarom’ achter de enorme populariteit van XTC. In Nederland is XTC – op cannabis na – de meest gebruikte drug. Waarom willen zoveel mensen toch deze intense liefde ervaren? Ik kan hier alleen maar naar gissen. Wellicht lukt het mensen onvoldoende om de innerlijke poort naar allesomvattende liefde in het dagelijks leven open te zetten en/of leeft men dagelijks teveel in het hoofd en is dit chemische middeltje een tijdelijke vlucht naar het hart? Welke reden hier ook voor is, ik ben zelf eindeloos dankbaar dat ik geen chemische middelen nodig heb om dit gevoel te kunnen ervaren, en dat ik vele herinneringen kan oproepen van momenten waarin ik deze intense liefde en euforie puur natuur heb beleefd.Liefde is het antwoord op iedere vraag – zelfs op de vragen van het verstand.
Drunvalo Melchizedek
Vrijheid op blote voeten
Maar dan is er die vrijdag. Het is de laatste dag van Bianca in Portugal. Met z’n drieën zijn we neergestreken aan een prachtig stuwmeer en de zon doet na een paar grauwe, regenachtige dagen zijn uiterste best om ons weer te verwarmen. Bianca stelt voor nog één keer XTC te gebruiken, als afsluiting van onze prachtige tijd die we samen hebben doorgebracht. Ik denk erover na. De situatie is volledig anders dan de vorige keer. We zijn nu niet op een feestje maar in de natuur, ver weg van de bewoonde wereld. Alleen wij drieën, de zon, blote voeten en fijne muziek. Ik stem in. Nog één keer dan.Ik dans. Het gras kriebelt fijn tussen mijn tenen. Ik voel me licht als een lentebries als ik op mijn tenen langs de waterkant dartel. Het koele water tintelt om mijn voeten. Ik strek mijn armen naar de hemel, sluit mijn ogen en laat mijn hoofd met een grote glimlach in mijn nek vallen. Als ik mijn ogen weer open kijk ik naar de andere meiden, die overduidelijk net zo aan het genieten zijn als ik. Met een gouden pen schrijf ik dit moment in mijn geheugen: het stuwmeer, drie busjes en drie volwassen vrouwen, zielsgelukkig, sprankelend en kinderlijk verliefd op het leven. Ultiem vrij en toch diep verbonden.
3 reacties
Vanrssa · mei 12, 2022 op 20:33
Mooi omschreven!! En dat is nu precies de reden waarom ik er ook ontzettend van kan genieten. Drugs kan heerlijk zijn, als het iets positiefs toevoegd
„Bianca“ · mei 18, 2022 op 17:20
Oh my God! So glad that FB recommended we should be friends, otherwise I wouldn’t have known you wrote such a beautiful story! You managed to put a smile back on my face while reading…
Mirthe · juli 14, 2022 op 19:57
Lieve Magda, wat een mooie verhaal deel je weer. Ik wens je een prachtige ervaring met mama ayahuasca toe. Dat het je inzichten mag geven en je liefde mag ervaren op een nog intensere laag dan het bewustzijn wat groeit en ontwikkeld en dat het een aanvulling mag zijn op alles wat je nu beleeft en al zo mooi omschrijft. Uit mijn ervaringen weet ik hoe helend, mooi en bijzondere het kan zijn, in licht en donker.