Thuis voor een tijdje

Het is de eerste week oktober. Ik ben inmiddels diep in Italië en parkeer mijn busje aan het meer van Bolsena. Ik trek mijn wandelschoenen aan en wandel een rondje in de omgeving. Ik vind wilde druiven en heerlijke zachte vijgen. Een paar bramen die er nog best ok uitzien voor deze tijd van het jaar als toetje. Terug bij mijn busje plof ik neer in de opening van de schuifdeur, mijn favoriete plaatsje om te zitten. Ik pak mijn telefoon om toffe nieuwe wildkampeerplekjes te zoeken in de omgeving. Al scrollend vind ik een plekje bij een waterval dat er te gek uitziet! En daar aan de kust lijkt het ook fantastisch!

Dit wil ik niet meer

Die avond kan ik de slaap niet vatten. Mijn buik borrelt en ik voel vlagen van misselijkheid. Met het verstrijken van de nachtelijke uren wordt mijn borrelbuik erger en voel ik mijn lijf gloeien. Voedselvergiftiging. Wat heb ik verkeerd gegeten dan? Is het het fruit geweest? Heb ik water gedronken dat niet goed is? Ik weet het niet, maar ik voel me ellendig.
Ik sta hier met mijn campertje ‘wild’, zonder faciliteiten, zonder vers water en zonder fatsoenlijk toilet. Natuurlijk heb ik mijn chemisch toiletje in mijn campertje maar dat is met voedselvergiftiging geen plezier. Maar ik heb het ermee te doen. Ik ben alleen op reis en ondanks dat dat vaak prettig is zijn er ook momenten dat dat ronduit ellendig is. Dit is zo’n moment.
Ik voel me rot en eenzaam en de tranen prikken achter mijn ogen. Doordat ik ziek ben en me ellendig voel is de sluier naar mijn emoties dunner. Iedere dag reizen. Ik wil dit niet meer. Het besef komt hard binnen en blijft onvermijdelijk aanwezig. Maar, was er in de afgelopen week niet al een stemmetje die dit aankondigde? Een stemmetje dat zei, zodra ik de motor van Paolo startte, Ik heb geen zin, ik wil niet wéér onderweg. En heb ik dit stemmetje niet eventjes bewust aan de kant geschoven omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest? Enkele dagen geleden was er zelfs een moment dat in me afvroeg hoe lang het zou duren voordat ik zou toegeven aan dit signaal. Ik realiseer me dat dat moment nu is aangekomen. Ik wil me overgeven aan dit gevoel, al heb ik geen idee wat ik dán wil gaan doen. Maar ik weet: mijn intuïtie roept dit niet voor niets en er komt ongetwijfeld iets nieuws op mijn pad. Mijn brein komt tot rust. Ik probeer de misselijkheid wat weg te ademen en terwijl de tranen op mijn wangen en op mijn kussen opdrogen val ik die nacht toch nog even in slaap.

Een thuis om te schrijven

De volgende ochtend voel ik mij nog steeds beroerd en zo slap als een vaatdoek. Ik voel me nauwelijks in staat om helder te denken maar toch borrelt er iets in mij en deze keer is het niet mijn buik. Thuis! Dat is het! Het woord zwerft door me heen totdat ik het hardop uitspreek. Geen thuis in de vorm van vier gemetselde muren en een auto voor de deur. Nee, meer een thuisbasis-voor-een-tijdje. En het liefst – zo voelt het nu – in zuidelijk Portugal. Ik visualiseer een plekje waar ik mijn campertje neer kan zetten, beschikking heb over een douche, toilet en elektriciteit en misschien wat gelijkgestemde mensen om me heen. Wellicht een community of een kleine alternatieve camping. Een plek waar ik kan zijn en kan schrijven, zonder steeds te verplaatsen. Want, al jaren zwerft er ergens in mijn gedachten dat ik een keer een boek wil schrijven. En of dat boek ook echt uit mijn pen komt, dat weet ik pas als ik het probeer, als ik er écht aandacht aan geef. Ik heb zoveel inspiratie maar zolang ik iedere dag op reis ben heb ik niet de rust en de focus om de woorden op papier te laten verschijnen.

En dus heb ik behoefte aan een thuisbasis. Ergens verbaast het me niet dat dit verlangen ontstaat. Vlak na mijn verjaardag op 1 september bekeek ik de horoscoop van mijn nieuwe levensjaar. In dit levensjaar 2021-2022 schijnt de zon haar licht in het 4e huis: het levensgebied dat gaat over de thuissituatie, over een veilige, vertrouwde omgeving en over emotionele en spirituele geborgenheid. Tegelijkertijd staan ook Mars (de planeet die actie vertegenwoordigd) en Mercurius (de planeet van de communicatie) bij elkaar in ditzelfde levensgebied. Deze drie bij elkaar weerspiegelen letterlijk mijn drive (Mars) om te willen schrijven (Mercurius) vanuit een fijne, veilige thuisbasis (Zon in het 4e huis). Mijn intuïtie stuurt me feilloos op dat pad waar de energie voor mij beschikbaar is.

I will seek and I will find
While I’ll try to keep a steady mind
I will follow all the signs
This healing takes time
I will find my way back home
The Wanderer

Dankbaar voor dikke ellende

De dag na mijn voedselvergiftiging en de lichtelijke mental breakdown laat ik de mooie kampeerplekjes die ik had uitgezocht voor wat ze zijn en maak ik rechtsomkeert richting Frankrijk. Ik rijd geen snelwegen en tweehonderd kilometer per dag over slingerweggetjes is meer dan zat. En als ik tien dagen tweehonderd kilometer rijd, dan zit ik toch wel dik in Spanje. Dat gaat dus best rap! Terwijl ik weer achter het stuur zit voel ik dat ik dankbaar ben voor het afgelopen ellendige etmaal. Het heeft me weer zoveel nieuwe inzichten gegeven en het is voor mij een bevestiging dat er vaak moeilijke periodes nodig zijn (ernstig of minder ernstig) om persoonlijke groei te realiseren. Eveneens besef ik me dat ik ook vorig jaar rond deze tijd tijdens mijn wandeltocht eenzelfde soort mental breakdown had. In Polarsteps zoek ik de wandeletappe op die ik vorig jaar voor een groot deel met tranen in mijn ogen heb afgelegd. Tranen die werden weggespoeld door de oneindige regen in die periode. Tranen die ervoor zorgden dat ik mijn opties overwoog en mezelf drie keuzes voorlegde: 1) doorlopen, 2) wachten tot de langdurige regendepressie voorbij trekt óf 3) met het openbaar vervoer zuidelijker reizen naar daar waar het wel beter weer is. Ik koos er destijds bewust voor om verder te wandelen, zoals ik beschreef in mijn blog De weg naar binnen. Nu, terugkijkend, besef ik me dat ik mezelf niet de keuze gaf om een tijdje rust te nemen, ongeacht de regen. Om een tijdje op één plek te zijn en te reflecteren, terwijl ik daar misschien eigenlijk wel behoefte aan had. De tranen waren er, net als nu, in de eerste week van oktober.

Herbeleven

Zowel vorig jaar als dit jaar ben ik drie maanden onderweg en staan de herfst en de winter voor de deur. Het zijn de seizoenen om naar binnen te keren en te reflecteren en mijn onderbewuste trapt in beide gevallen op de rem. Het is dezelfde les, in een iets ander jasje en een jaar later. Vorig jaar wist ik die rem van mijn onderbewuste nog niet op de juiste manier te interpreteren, als er al een juiste manier bestaat. Maar dankzij de lockdown werd ik gedwongen toch stil te staan: het universum regelt alles precies op het juiste moment. Dit jaar geef ik mezelf wél de keuze om een plek te zoeken om te zijn. Of eigenlijk voelt het niet als een keuze want ik geef mezelf immers ook geen andere opties. Dit jaar voelt het meer als noodzaak.
Al met al was deze eerste week van oktober een week van herbeleven. En straks, als ik mijn thuisbasis-voor-een-tijdje heb gevonden, ook dan zal ik weer herbeleven. Het stilstaan tijdens mijn verblijf in de yurt vorig jaar, waar ik tijd had om te zijn, te reflecteren en te spiegelen met mijn mede-yurtbewoners versus het stilstaan dit jaar, op een – zo durf ik nu al te zeggen – fantastisch plekje in Zuid Portugal. Waar dat precies zal zijn dat ga ik nog ontdekken, maar ik heb de intentie wat ik zoek het universum ingeslingerd, dus ik heb alle vertrouwen dat er een prachtig plekje en een fijne thuisbasis op mijn pad komt.

Everything in life has its own time. There is time to celebrate and there is time to mourn. This is the time for reflection and transformation. Let us look within and change into what we ought to be.
Aaron Saul