De weg naar binnen

De regen slaat fors tegen het raam als ik wakker word. Mijn medepelgrims maken zich klaar voor wat, zoals het nu lijkt, weer een natte dag gaat worden. Ik draai mijn hoofd in het kussen en trek mijn deken nog wat steviger om mijn schouders. Mijn eigen wekker vraagt nu ook om aandacht maar ik negeer hem en blijf nog even liggen. Na een minuut of 10 te hebben ontkend dat deze regenachtige dag écht is begonnen sta ik toch op. Ik kleed me aan en check of mijn schoenen na de regendag van gisteren een beetje droog zijn geworden. In de warmte van mijn gîte geniet ik van een typisch Frans ontbijtje met baguette en confiture en een hete kop thee. Na mijn ontbijt lijkt de regen iets minder dan toen ik wakker werd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De lucht is dik en donkergrijs, hoogzwanger van nog veel meer regen. Er staat een forse wind en niets nodigt uit om nu naar buiten te gaan. Toch doe ik dat wel. Ik trek mijn poncho over mijn hoofd en zet de eerste voorzichtige stappen op het stoepje buiten mijn gîte. Snel reken ik uit hoe laat ik ongeveer in de volgende gîte zal zijn en pep mezelf op. Tussen twee en drie uur vanmiddag ben ik weer binnen en wacht er een warme douche!

Keuzes keuzes keuzes

Tijdens mijn wandeling speelt de vraag in mijn hoofd of ik dit wel wil. Wíl ik dag in dag uit in dit slechte weer lopen? Wíl ik mijn tocht op deze manier wel voortzetten? Drie opties zwerven door mijn gedachten. De eerste optie is gewoon doorgaan, ondanks het slechte weer. Een bus of trein nemen naar een plek verderop op de route waar het beter weer is, is de tweede optie. De derde optie die bij me opkomt is een tijdje in een accommodatie blijven en wachten tot het weer beter wordt.
Nog tijdens deze wandeling besluit ik dat optie drie afvalt. Ik wil de regie in eigen handen houden en afwachten is niets voor mij. Daarbij tonen de weersverwachtingen voor de komende twee weken geen enkele verbetering, dus hoe lang moet ik dan wachten? Dan blijven de eerste twee opties over en ik overweeg serieus om met het openbaar vervoer richting mooi weer te reizen. Eenmaal aangekomen in mijn gîte sla ik de weersvoorspellingen erop na en al snel wordt me duidelijk dat ik honderden kilometers zal moeten reizen voordat ik in een gebied kom waar het weer wat beter is. Ik besef me dat ik dat niet wil. Zo’n groot stuk van deze prachtige route wil ik niet overslaan. In dat geval blijft er maar één optie over: doorgaan.
Ik weet dat ik voldoende positiviteit en moed in me heb om dit aan te gaan en neem mezelf voor om op regendagen wat minder te lopen zodat ik tijd overhoud om te lezen en te schrijven. Tegelijk ben ik ontzettend nieuwsgierig wat wandelen in deze regenperiode mij zal brengen.

Als een schildpad op haar rug

Het wandelen in de dagen die volgen is redelijk ok. Ik heb weinig oog voor de grijze omgeving en keer naar binnen. Helaas worden de omstandigheden met de dag zwaarder. De zware kleigrond heeft zich volgezogen met water en als ware het een ijsbaan drijft er nu een klein laagje water op de klei. De grond is op sommige plekken zo glad dat ik geen enkele grip heb. Daar waar het pad naar beneden gaat prik ik mijn stok in de grond en laat mijn voet er voorzichtig naartoe glijden. Stapje voor stapje glibber ik naar beneden. Onvermijdelijk glijd ik toch uit maar gelukkig weet ik vrij eenvoudig weer overeind te komen. Mijn lange poncho voorkomt dat ik eruit zie als een modderzwijntje en spoelt in de regen snel weer schoon. Kilometers later glijd ik weer uit. Ik probeer op te staan maar ik weet niet hoe. Alles om me heen is zó glad. Ik voel me als een schildpad op haar rug en voel de tranen van wanhoop achter mijn ogen prikken. Naast mij ligt een flinke steen waar ik net bij kan. Ik leg hem onder mijn voet, duw hem vast in de modder en weet overeind te komen. Tranen biggelen inmiddels over mijn wangen en ondanks dat ik weer op beide benen sta zijn die tranen niet zomaar weg. Zonder vaste grond onder mijn voeten loop ik verder. In mijn hoofd roepen deze omstandigheden beelden en herinneringen bij me op uit mijn pubertijd. Beelden uit een fase in mijn leven waarin ik zo onzeker was dat ik in figuurlijke zin geen vaste grond onder mijn voeten had. Ik wist niet hoe ik het leven moest leven en ik begreep niets van de sociale gedragscodes. Ik werd niet geaccepteerd in de groep en voelde me wanhopig. Ook toen voelde ik me als een schildpad op haar rug. De tranen die nu tijdens deze wandeling over mijn wangen stromen komen van heel diep. Ik vraag me af of deze omstandigheden in combinatie met deze herinneringen op mijn pad komen als metafoor van de werkelijkheid, om zo een diep verwerkingsproces op gang te brengen. De tranen op mijn wangen vermengen zich met regendruppels en ik stel mezelf voor dat de regen me schoonspoelt. Deze positieve gedachte verdrijft uiteindelijk mijn tranen en geeft me dat beetje energie wat ik nodig heb om mijn gîte voor die nacht te bereiken.

Het heeft geen zin om tegen de beproevingen van het leven te vechten of te proberen ze te omzeilen of te ontkennen. Ze bestaan nu eenmaal en als het zaad een bloem wil worden moeten we ze doormaken. Wees moedig genoeg om te groeien naar de bloem die je bestemming is.


Osho

De terugkeer van de zon

Gelukkig is het nooit zo donker geweest of de zon gaat weer schijnen, en zo komt ook deze regenperiode na enkele weken tot een eind. De zon breekt door en niet eerder tijdens mijn reis heb ik zó genoten van de warme zonnestralen op mijn huid. Regelmatig sluit ik onderweg even mijn ogen om de energie van de warme zonnestralen bewust te absorberen. De komst van de zon lijkt ook nieuwe energie aan de weg te geven. Toeristen die één, twee of drie weken wandelden vanaf Le Puy en Velay hebben de weg inmiddels verlaten en de langeafstandswandelaars blijven over. Mensen, die net als ik zijn geroepen door de Camino. Veel van de wandelaars om me heen ken ik inmiddels. Iedereen loopt zijn eigen tempo maar toch zien we elkaar steeds weer. Het is een groepje van zo’n acht mensen, in leeftijd variërend van begin 20 tot begin 70. Leeftijd speelt echter geen enkele rol, want we zitten allemaal op dezelfde golflengte. Het universum weet mensen met dezelfde trillingsfrequentie onwaarschijnlijk goed bij elkaar te brengen met als gevolg dat domme humor en diepgaande spirituele gesprekken zich met groots gemak afwisselen. Eén van de gesprekken die me het meest is bijgebleven was met Manuel over de diepe teleurstelling die er bij mij was toen ik voor mijn gevoel werd afgewezen door de groep. De afwijzing zoals ik die had ervaren bleek geen afwijzing maar een onhandig misverstand. Toch was de emotie wél echt. Dit verlangen om bij de groep te willen horen is voor mijzelf moeilijk te rijmen met mijn verlangen om alleen te zijn, waarover ik in één van mijn eerdere blogs schreef. Mogelijk komt deze emotie voort uit de eerdergenoemde moeilijke puberperiode waarin ik me door de groep niet geaccepteerd voelde. Misschien echter, is dit gevoel nog veel ouder en komt het voort uit de instinctieve wetenschap dat je zonder groep weinig overlevingskansen hebt. Het is een emotie die wij mensen al generaties lang, sinds onze verre voorouders bij ons dragen. Het is hoe dan ook een mooie innerlijke uitdaging om beide verlangens met elkaar te integreren.

Er gebeurt veel in mij in deze periode en het lijkt alsof de regen een nieuwe innerlijke laag in mij heeft geopend. De diepe gesprekken die ik heb met de mensen die ik ontmoet geven mij voedingsbodem om deze laag verder te onderzoeken. Het geeft me veel nieuwe energie en vol van deze nieuwe energie beweeg ik me gestaag verder door het landschap, als een schildpad met mijn huisje op mijn rug.