Thuis voor een tijdje
Het is de eerste week oktober. Ik ben inmiddels diep in Italië en parkeer mijn busje aan het meer van Bolsena. Ik trek mijn wandelschoenen aan en wandel een rondje in de omgeving. Ik vind wilde druiven en heerlijke zachte vijgen. Een paar bramen die er nog best ok uitzien…
Overgave aan het nu
Zigzaggend rijd ik naar boven. Vijftien procent hellingspercentage en de ene haarspeldbocht na de andere. Langzaam maar zonder haperen sjokt mijn busje vooruit. Af en toe, waar het kan, duik ik even van de weg af om medeweggebruikers in snellere auto’s en met meer haast te laten passeren. Ik heb…
Vertrouwen in frequenties
De roep van een buizerd weerklinkt door de vallei. Een groep zwaluwen probeert onder luid protest een valkje te verjagen uit de buurt van hun nestjes. Een grijsbruin vinkje met een rode staart hipt rond mijn camper en kijkt met een schuin kopje naar mij op, alsof hij beoordeelt of…
Mijn nieuwe beste vriend
Een half jaar sinds mijn laatste blog. Een half jaar in Nederland. Een half jaar waarin ik niet fysiek op reis was, maar des te meer was ik op innerlijke reis. Een half jaar van bespiegelingen, creativiteit en introspectie. Een half jaar wonen bij mijn lief en vooral; een half…
Conclusies in Lourdes
Inmiddels drie weken in lockdown… Langzaam open ik mijn ogen en kijk om mij heen in de yurt. Jean-Da en Manú zitten nog met gesloten ogen in lotushouding, diep in meditatie. Célia en Tom liggen nog te slapen. Ik draai mijn schouders, beweeg mijn nek en geniet van het dankbare…
Lockdown in paradijs
En zo gebeurde het dat ik tijdens de strenge lockdown in Frankrijk samen met vier medepelgrims in een Mongoolse yurt in de Franse Pyreneeën belandde. Met z’n vijven vormen we een kleine commune, een soort familie. We slapen en eten in de yurt en beschikken over een droogtoilet aan de…
De weg naar binnen
De regen slaat fors tegen het raam als ik wakker wordt. Mijn medepelgrims maken zich klaar voor wat, zoals het nu lijkt, weer een natte dag gaat worden. Ik draai mijn hoofd in het kussen en trek mijn deken nog wat steviger om mijn schouders. Mijn eigen wekker vraagt nu…
Alles is één
De zon schijnt niet meer verwelkomend door het raam als mijn wekker ‘s ochtends gaat. De dagen worden korter en de nachten worden kouder. Ik eet hazelnoten en walnoten die inmiddels op de grond zijn gevallen en bomen krijgen de eerste gele en oranje tinten. Glimmende kastanjes liggen op het…
Zo vrij als Heidi
Het is een nieuwe dag in de bergen en door een uitgestrekte alpenweide klim ik een behoorlijk steile berg op. Zweetpareltjes glinsteren op mijn armen en de zon brandt genadeloos op mijn verhitte huid. Ik sta even stil en laat mijn ademhaling tot rust komen, luisterend naar het inmiddels vertrouwde…
Begeleid door de wind
Het is de ochtend na een dag met zware regenval. De lucht is stil en dik van het vocht, bladeren hangen zwaar naar beneden en de hemel is nog bedekt met een dik, grijs wolkenpak. Toch is de lucht niet meer dreigend en zwaar van regen zoals gisteren. Een heel…
Reis vanaf de bron
Mijn eerste onderweg-blog schrijf ik terwijl ik in de avondzon aan een picknicktafel voor de witte kerk en het klooster van Maria Langegg zit. Een prachtig sereen oord met slechts enkele huisjes en omgeven door beboste berghellingen. Als pelgrim mag ik vanavond in dit klooster slapen en dat voelt oh…
Tussen ratio en intuïtie
Mijn vertrekdatum staat vast en mijn voorlopig laatste dagen in Nederland zijn aangebroken. Aanstaande donderdag 25 juni begint het grote avontuur. Sinds zo´n 1,5 week weet ik zeker waar ik ga beginnen: Oostenrijk it’ll be! En ondanks dat Frankrijk inmiddels ook weer open is (vóór corona was mijn plan te…
Een beetje dwaas
En toen was het medio maart 2020. Mijn baan en huis heb ik opgezegd en mijn rugtas staat klaar. Er is één grote maar: de wereld zit op slot. Een maand voor mijn geplande vertrekdatum naar Le Puy en Valey, van waaruit ik de Camino naar Santiago de Compostela zou…
Een pelerina
Ik heb mijn baan opgezegd, huis opgezegd, sportvereniging opgezegd en mijn auto laat ik een dezer dagen schorsen. Ik heb een rugzak klaarstaan van zeven kilo en geen idee wat de toekomst me gaat brengen. Ben ik dan een zwerver? Nee, dat neigt een ietwat richting bedelaar. Een pelgrim? Ik…
Onbekende toekomst
Het is tijd voor een nieuwe stap. Of eigenlijk, een heleboel stappen. Ik ga een fantastisch leuke werkgever verlaten zonder enig zicht te hebben op wat ik in de toekomst qua werk ga doen. Eén ding weet ik zeker. In april vertrek ik naar Frankrijk. Naar Le Puy en Velay…