Blogoverzicht

Als ik op donderdag 1 september wakker word voel ik me niet anders dan de dag ervoor. En hoewel ik de zon niet kan zien door de eindeloze regen die uit het grijze wolkendek neerdaalt is het licht geworden en dus ga ik ervanuit dat ook de zon gewoon weer…

Haarscherp zie ik ze. Drie, vier, nee vijf roofvogels cirkelen hoog boven me in de lucht. Ik richt mijn aandacht op de voorste vogel. Ondanks dat hij ver weg is zie ik hem haarscherp en gedetailleerd. Hij houdt zijn kop schuin en kijkt me met zijn diepzwarte ogen recht aan.…

We zitten met z´n drieën in Lene’s busje. Buiten is het donker en hier binnen brandt slechts een enkel klein lampje. Met onze ogen gesloten houden we elkaars handen vast. Onze duimen wijzen naar links, naar de kant van het hart. Bianca zet een mantra in en Lene en ik…

“Goedemorgen lieve buurvrouw”, hoor ik, terwijl ik met een kopje thee in mijn handen in de deuropening van mijn busje zit en uitkijk uit over het glooiende landschap van de Algarve. De aangename winterzon die de lucht vanmiddag weer tot een graad of negentien zal verwarmen koestert mijn huid. “Zullen…

Granada. Het is de derde stad die ik bezoek sinds ik in Spanje ben. Enkel Girona en Valencia gingen hieraan vooraf. Beiden waren mooie steden maar ze gaven me geen energie, geen ‘hier-wil-ik-nog-wel-eens terugkomen-gevoel’. En dat is niet zo gek, de trouwe volgers van mijn blog herinneren zich ongetwijfeld nog…

Het is de eerste week oktober. Ik ben inmiddels diep in Italië en parkeer mijn busje aan het meer van Bolsena. Ik trek mijn wandelschoenen aan en wandel een rondje in de omgeving. Ik vind wilde druiven en heerlijke zachte vijgen. Een paar bramen die er nog best ok uitzien…

Zigzaggend rijd ik naar boven. Vijftien procent hellingspercentage en de ene haarspeldbocht na de andere. Langzaam maar zonder haperen sjokt mijn busje vooruit. Af en toe, waar het kan, duik ik even van de weg af om medeweggebruikers in snellere auto’s en met meer haast te laten passeren. Ik heb…

De roep van een buizerd weerklinkt door de vallei. Een groep zwaluwen probeert onder luid protest een valkje te verjagen uit de buurt van hun nestjes. Een grijsbruin vinkje met een rode staart hipt rond mijn camper en kijkt met een schuin kopje naar mij op, alsof hij beoordeelt of…

Een half jaar sinds mijn laatste blog. Een half jaar in Nederland. Een half jaar waarin ik niet fysiek op reis was, maar des te meer was ik op innerlijke reis. Een half jaar van bespiegelingen, creativiteit en introspectie. Een half jaar wonen bij mijn lief en vooral; een half…

Inmiddels drie weken in lockdown… Langzaam open ik mijn ogen en kijk om mij heen in de yurt. Jean-Da en Manú zitten nog met gesloten ogen in lotushouding, diep in meditatie. Célia en Tom liggen nog te slapen. Ik draai mijn schouders, beweeg mijn nek en geniet van het dankbare…

En zo gebeurde het dat ik tijdens de strenge lockdown in Frankrijk samen met vier medepelgrims in een Mongoolse yurt in de Franse Pyreneeën belandde. Met z’n vijven vormen we een kleine commune, een soort familie. We slapen en eten in de yurt en beschikken over een droogtoilet aan de…

De regen slaat fors tegen het raam als ik wakker wordt. Mijn medepelgrims maken zich klaar voor wat, zoals het nu lijkt, weer een natte dag gaat worden. Ik draai mijn hoofd in het kussen en trek mijn deken nog wat steviger om mijn schouders. Mijn eigen wekker vraagt nu…

De zon schijnt niet meer verwelkomend door het raam als mijn wekker ‘s ochtends gaat. De dagen worden korter en de nachten worden kouder. Ik eet hazelnoten en walnoten die inmiddels op de grond zijn gevallen en bomen krijgen de eerste gele en oranje tinten. Glimmende kastanjes liggen op het…

Het is een nieuwe dag in de bergen en door een uitgestrekte alpenweide klim ik een behoorlijk steile berg op. Zweetpareltjes glinsteren op mijn armen en de zon brandt genadeloos op mijn verhitte huid. Ik sta even stil en laat mijn ademhaling tot rust komen, luisterend naar het inmiddels vertrouwde…

Het is de ochtend na een dag met zware regenval. De lucht is stil en dik van het vocht, bladeren hangen zwaar naar beneden en de hemel is nog bedekt met een dik, grijs wolkenpak. Toch is de lucht niet meer dreigend en zwaar van regen zoals gisteren. Een heel…

Mijn eerste onderweg-blog schrijf ik terwijl ik in de avondzon aan een picknicktafel voor de witte kerk en het klooster van Maria Langegg zit. Een prachtig sereen oord met slechts enkele huisjes en omgeven door beboste berghellingen. Als pelgrim mag ik vanavond in dit klooster slapen en dat voelt oh…

Mijn vertrekdatum staat vast en mijn voorlopig laatste dagen in Nederland zijn aangebroken. Aanstaande donderdag 25 juni begint het grote avontuur. Sinds zo´n 1,5 week weet ik zeker waar ik ga beginnen: Oostenrijk it’ll be! En ondanks dat Frankrijk inmiddels ook weer open is (vóór corona was mijn plan te…

En toen was het medio maart 2020. Mijn baan en huis heb ik opgezegd en mijn rugtas staat klaar. Er is één grote maar: de wereld zit op slot. Een maand voor mijn geplande vertrekdatum naar Le Puy en Valey, van waaruit ik de Camino naar Santiago de Compostela zou…

Ik heb mijn baan opgezegd, huis opgezegd, sportvereniging opgezegd en mijn auto laat ik een dezer dagen schorsen. Ik heb een rugzak klaarstaan van zeven kilo en geen idee wat de toekomst me gaat brengen. Ben ik dan een zwerver? Nee, dat neigt een ietwat richting bedelaar. Een pelgrim? Ik…

Het is tijd voor een nieuwe stap. Of eigenlijk, een heleboel stappen. Ik ga een fantastisch leuke werkgever verlaten zonder enig zicht te hebben op wat ik in de toekomst qua werk ga doen. Eén ding weet ik zeker. In april vertrek ik naar Frankrijk. Naar Le Puy en Velay…