Mijn nieuwe beste vriend

Een half jaar sinds mijn laatste blog. Een half jaar in Nederland. Een half jaar waarin ik niet fysiek op reis was, maar des te meer was ik op innerlijke reis. Een half jaar van bespiegelingen, creativiteit en introspectie. Een half jaar wonen bij mijn lief en vooral; een half jaar dat voorbij is gevlogen.

Kerst 2020

Regen klettert tegen het raam van ons huisje in Zeeland. Nog maar even geleden zat ik in de Pyreneeën en had ik niet kunnen bedenken dat ik kerstmis hier in Zeeland zou vieren. Maar het voelt goed. Ik koester geen enkele weerstand of wrok tegen de situatie. Covid heeft me na een half jaar reizen vervroegd naar Nederland teruggebracht en dat heeft vast een reden. Ik ga er vanuit dat het een mooi moment is om alle processen die zich tijdens mijn reis in mij afspeelden te doorvoelen en een plek te geven, want de vraag ‘wat heeft het je gebracht’, daar kan ik nu nog geen antwoord op geven.

Januari, februari 2021

In de eerste maanden van dit jaar geniet ik van het zijn. Ik schilder, mediteer, lees, wandel, luister podcasts, maak fotoboeken van mijn wandeltocht, bezoek familie en vrienden en geniet vooral van het niet hebben van verplichtingen. De tijd verschijnt en verdwijnt ongemerkt. Ik geniet van het samenzijn met mijn lief; degene waarover ik nooit eerder iets schreef omdat ik enerzijds wilde voorkomen dat enkele oud-collega’s een rolberoerte zouden krijgen wanneer ze dit zouden weten en anderzijds omdat ik zelf niet goed wist wat het nou was tussen ons. Want het woord relatie… dat woord past misschien niet zo goed bij mij. Het woord draagt impliciet regels met zich mee over hoe het samenzijn tussen twee mensen hoort te zijn. En juist die regels roepen bij mij weerstand op. In de vrijheid leeft voor mij de liefde. Ruimte voor persoonlijke groei en ontwikkeling. Ruimte voor eigen wensen en verlangens. Ruimte om te zijn, met elkaar of zonder elkaar. En natuurlijk ontstaan ook in deze liefde compromissen, maar ik waak voor compromissen die mijn persoonlijke groei doen stagneren of me aantasten in mijn authentieke ik.

On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup I ask silently
That all my desinations will accept the one that’s me
So I can breathe
Eddie Vedder

Maart, april 2021

Pas in het vroege voorjaar raak ik voor het eerst weer geïnspireerd over het vervolg van mijn reis. Tot dat moment had ik steeds gezegd dat ik verder wilde wandelen op de route die ik reeds liep en die ik de laatste maanden voor ogen had: Wenen – Saint Jean Pied de Port – Santiago de Compostela – Lissabon – Lourdes – Rome. Vanwege de Covid-onderbreking in Nederland zou ik het Iberisch schiereiland dan één richting lopen, zo had ik me bedacht. Na de onderbreking zou ik dan aanvangen in Lissabon om vervolgens via Santiago de Compostela en Lourdes alsnog naar Rome te wandelen. Maar ik besef me dat dit vooruitzicht me benauwd. Misschien heb ik er daarom de afgelopen maanden ook nog niet aan willen denken. Ik voel dat mijn keel zich dichtknijpt wanneer ik denk aan de 3500 wandelkilometers die in het vooruitschiet liggen. Gelukkig laat de huidige Covid-situatie het nog helemaal niet toe dat ik er überhaupt aan kan dénken om weer te vertrekken dus gun ik mezelf de tijd om na te denken over wat ik dan zou willen. Misschien aanvangen in Lourdes? Daar waar ik geëindigd ben? Het plan verandert maar het gevoel verandert niet, de beklemming blijft. Mijn gedachten daarentegen zijn dolenthousiast. “Moet je voorstellen dat je straks zó ver door Europa hebt gelopen; hoe gaaf!”; hoor ik in mijn gedachten. Is dit bewijsdrang van mijn ego? Diep in mij heerst een zware oorlog; mijn ego is in strijd met mijn gevoel. Mijn ego heeft de luxepositie dat dit plan om verder te gaan wandelen niet alleen het beste plan is, maar ook het slechtste plan. Ik héb namelijk geen ander plan.
Een Osho-kaart geeft me – zoals zo vaak – meer inzicht. Glashelder inzicht. De kaart Schuldgevoel drukt me met mijn neus op de feiten. Niet stante pede, maar enkele dagen later. Ik besef dat het een schuldgevoel is naar mezelf. Ik moet wel afmaken waar ik aan begonnen ben. Ik heb mijn huis en baan opgezegd, dan moet ik ook wel serieus vér lopen om dat te vergoelijken en om indruk te maken. Indruk op wie? Verdergaan waar ik gebleven was, waarom? Waarom moet ik dit van mezelf? En waarom praat ik mezelf een schuldgevoel aan?
Ik besef me dat dit de streber is in mij. De doorzetter, de fanatiekeling. Het is dat deel van mij dat gezien en erkend wil worden. Dat deel van mij dat de touwtjes in handen wil hebben. Ik moet toch op zijn minst daar weer verder gaan waar ik geëindigd ben. Ik kan toch niet een heel stuk van de route overslaan?

Ik reflecteer op mijn reis en besef me dat de streber in het tweede deel van mijn wandeltocht al volop aanwezig was. Ik maakte van mijn wandeling meer en meer mijn werk, met planningen, verplichtingen, doelen en resultaten. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van genoot, maar nu ik er op terugkijk schoot het zijn doel voorbij. En dat zie ik nu pas, nu ik al maanden in Nederland ben… En waar geniet ik nu tijdens deze Covid-onderbreking zo van? Van het zijn. Van het niet moeten. Van het hebben van de tijd om te schilderen, te lezen, te schrijven, podcasts te luisteren, een fotoalbum te maken. De creativiteit zorgt ervoor dat het brein ontsluiert. Het schuldgevoel verdwijnt en onschuld komt ervoor terug. Zonder deze Covid-onderbreking had ik deze inzichten niet gehad. Ik heb deze fase nodig en geniet er intens van.

Misschien mag ik het volgende deel van mijn reis dan ook meer in het teken zetten van ont-moeten. Los van de verplichtingen en planningen. De touwtjes wat laten vieren, de controle loslaten en laten komen wat er komt. Dat betekent ook: niet iedere dag plannen wat ik de volgende dag ga doen, welke afstand ik ga lopen en waar ik ga slapen. Misschien überhaupt niet meer iedere dag lopen, want in mijn tijd hier in Nederland geniet ik juist zo van het zijn.
Wat nou als ik een tentje meeneem. Dan kan ik slapen waar ik wil, ergens langer blijven wanneer ik dat wil, etappes maken zo lang als ik dat wil. En wat nou als ik het traject tot Rome een heel eind inkort, bijvoorbeeld door te beginnen aan de Franse Rivièra, zodat ik niet zo oneindig veel kilometers voor me heb. De gedachte voelt goed! Ik voel enthousiaste kriebels, maar het mijmeren gaat nog verder. Dit komt in de richting maar dit is het nog niet. Want, realiseer ik me, als ik het schuldgevoel los kan laten, dan hoef ik ook niet meer vast te houden aan de route die ik eerder had bedacht. Dan ligt heel Europa weer open.

De atlas ligt voor me op tafel. Ik heb een déjà vu met een jaar geleden, toen werden mijn oorspronkelijke plannen door Covid in de war geschopt en was ik dankbaar voor de creativiteit en ideeën die toen, met de atlas op tafel, ontstonden. Nu schopt mijn eigen bewustzijn mijn plannen in de war en kijk ik weer met dankbaarheid naar álle mogelijkheden die de revue voor mijn geestesoog passeren. Europa is zo groot en zo mooi! En er zijn zo veel langeafstandswandelingen. Ik zwerf over de kaart, Google verschillende routes en kom uit op een route vanuit de verst mogelijke uithoek van Europa ten opzichte van Lissabon: Tallinn. De Baltic Coastal Trail loopt vanuit de hoofdstad van Estland door Letland en Litouwen, naar de grens met Kaliningrad. Ik ben wildenthousiast en Google mijn uitrusting bij elkaar. Ik onderzoek het pad via de digitale snelweg, download een kampeerapp van de Baltische staten, vind de route op GPS en ga naar outdoorwinkels om rond te neuzen maar koop… niks.
Weken gaan voorbij waarbij ik me in gedachten zie lopen langs de Baltische kust. Ik stel mezelf voor dat ik een mooi plekje vind en daar een dag of drie, vier kan blijven staan. Hoe fijn! Maar, als ik op die dagen juist even niet wil lopen, wat doe ik dan? Ik heb slechts een minitentje en een slaapmatje bij me. Ik heb nog geen stoel om op te zitten! Ik Google naar lichtgewicht stoeltjes en vind er een van een halve kilo. Mijn bepakking zal wezenlijk zwaarder zijn dan tijdens het eerste deel van de reis, maar een halve kilo moet er nog wel bij kunnen. En dan? Lezen of schrijven kan alleen op mijn telefoon. De hele dag mediteren zie ik ook niet zitten, ik heb mezelf nog niet tot Boeddha verheven. Na weken van enthousiasme ontstaat nu twijfel. Wat zie ik over het hoofd?

Mei, juni 2021

“Misschien moet ik een campertje kopen”. Ik besef me pas dat dit idee in mijn onderbewustzijn heeft rondgezworven als ik het mezelf hardop hoor uitspreken. Misschien moet ik wel een campertje kopen… praat ik mezelf in gedachten na. Wandelen wanneer ik dat wil. Boeken lezen, schilderspullen mee, mijn laptop mee om op te kunnen schrijven… Misschien moet ik wel een campertje kopen.

Anderhalve week later staat hij voor de deur. Bijna 30 jaar oud en met een haperende versnellingsbak. Die moet gereviseerd worden en dat zal een paar weken duren, dat weet ik. Maar het maakt niet uit, ik ben verliefd op dit campertje! Ik noem hem Paolo, wat plaats van rust betekent. In de numerologie is Paolo een 5, wat staat voor De Reiziger. Verandering, vrijheid en nieuwe uitzichten zijn verbonden met de energie van de 5. De 5 houdt niet van beperking van zijn idealen of denkwijzen. Wel van innerlijke groei, ontwikkeling en geestelijke uitdagingen. Paolo is mijn nieuwe beste vriend. Ik naai gordijntjes, besticker de buitenkant en koop een mascotte die ik Paula noem. De vorige eigenaren hebben een gitaar in het campertje laten hangen. Ik heb gitaarles gehad, tien jaar lang maar liefst. Na twintig jaar geen snaar te hebben aangeslagen pak ik de gitaar op en speel een deuntje. Ik ben het nog niet verleerd. Dankbaar luister ik naar de klanken die onder mijn vingertoppen ontstaan. De innerlijke reis in Nederland komt ten einde, deel twee van de fysieke reis gaat beginnen. We gaan op pad. Paolo, Paula en ik. Mijn lief neem ik mee in mijn hart. We volgen de zon en gaan daar waar de wind ons brengt.

Reis ver, drink wijn, denk na
Lach hard, duik diep
Kom terug
Spinvis