Herinneringen van de ziel

Granada. Het is de derde stad die ik bezoek sinds ik in Spanje ben. Enkel Girona en Valencia gingen hieraan vooraf. Beiden waren mooie steden maar ze gaven me geen energie, geen ‘hier-wil-ik-nog-wel-eens terugkomen-gevoel’. En dat is niet zo gek, de trouwe volgers van mijn blog herinneren zich ongetwijfeld nog het blog Zo vrij als Heidi waarin ik vorig jaar schreef dat ik helemaal niet van steden houd. Mij maak je er niet blij mee, ik word veel gelukkiger van de energie van de natuur. En tóch zei mijn innerlijke stem dat ik naar Granada moest gaan. Dat ik het Alhambra moest bezoeken, ook al was ik daar jaren geleden al eens geweest. Maar, waarom dan?

Welkom

Antwoord op de waarom-vraag krijg ik nooit van de stem van mijn hart, maar daar laat ik mij niet door tegenhouden. Ik parkeer mijn campertje op een piepklein campinkje net buiten de stad. Via een goede, frequente busverbinding ben ik vanaf hier binnen 20 minuten in het centrum van Granada. Urenlang slenter ik door de paleizen, tuinen en het fort van het Alhambra. Een glimlach verschijnt om mijn lippen als ik de audiogids hoor zeggen dat de toren van het Palacio del Partal op verzoek van de Sultan – liefhebber van astrologie – is gebouwd om naar de sterrenhemel te kunnen kijken. Na het verlaten van het Alhambra wandel ik de heuvel achter het complex op. Ik ben op nog geen kilometer afstand maar er is hier niemand en ik waan me ver van de bewoonde wereld. Ook op het viewpoint met het meest magnifieke uitzicht over het Alhambra en de stad ben ik helemaal alleen. Ik verwonder me dat het mogelijk is zó alleen te zijn en tegelijk zó dicht bij de grote parkeerterreinen en de stad. Ik wandel verder en strijk neer tussen de olijvenbomen met zicht op een piepklein stukje gletsjer op de Sierra Nevada. Ik eet een broodje, trek mijn schoenen uit en laat de energie die deze plek uitstraalt door mijn lijf stromen tijdens een fijne qigong-sessie.
Door kleine, soms onverharde straatjes met schattige witte huisjes waarvan de voordeuren vaak wijd openstaan loop ik terug richting het centrum van de stad. In deze wijken zijn geen toeristen en bewoners lachen vriendelijk. Ik lach en zwaai terug en ik voel me welkom. Ik passeer een Lourdesgrot en houd mijn adem even in. Vorig jaar begon ik mijn wandelreis bij een Lourdesgrot nabij Wenen en eindigde ik ruim 2500 km later in Lourdes zelf. Lourdes heeft daardoor een speciaal plekje in mijn hart. En nu, sta ik hier bij een Lourdesgrot. Het voelt als een symbool, als ware het een teken van het universum dat ik op de goede weg ben.

Zonder navigatie

Een dag later zit ik opnieuw in de bus naar de stad. Ik heb een sterke drive om ook de Moorse wijk Albaicin en de gypsiewijk Sacromonte te bezoeken. In Albaicin loop ik door kleine steegjes met witte huisjes. Ik kom uit op piepkleine pleintjes met terrasjes en winkeltjes waar het bekende, kleurrijke Moorse porselein wordt verkocht, vaak gedecoreerd met de meest schitterende mandala’s. Naadloos loopt de wijk Albaicin over in Sacromonte, waar ik de grotwoningen bezoek waar de zigeuners vroeger leefden. Dit is de wijk waar de flamenco misschien wel is geboren. Alles hier ademt flamenco. Jongens spelen flamencogitaar op een plein, aanplakbiljetten kondigen flamencoavonden aan en dans- en gitaarscholen vind je hier volop. Ik geniet van deze plek en ik verbaas me daarover. Want wat maakt het dat ik in deze stad wél energie krijg? Waar ik in andere steden al snel doelloos en onzeker rondloop voel ik hier een bepaalde zelfverzekerdheid. De stad omarmt me, zo voelt het, en vrijwel zonder hulp van navigatie wandel ik laat in die middag door de levendige stad terug naar de bushalte. Peinzend zit ik in de bus, me afvragend wat deze stad heeft wat andere steden niet hebben. Het voelt alsof ik het hier ken.

Hippies uit de jaren zeventig

Een nieuw moment van herkenning heb ik nog geen enkele dagen later als ik vroeg in de ochtend in de rij van de beroemde Caminito del Rey in contact kwam met vier mensen, alle vier ongeveer van mijn leeftijd. De Duitse Sabine reist met haar campertje richting Portugal om daar de winter door te brengen en ook de Nederlandse Thijs reist al lange tijd alleen in zijn campertje door Europa. Zijn vrienden Boris en Rob zijn deze week bij hem op bezoek.
Het klikt tussen ons vijven en we wandelen gezamenlijk door de bijzondere kloof, waarna we na het verlaten van de kloof neerstrijken voor een drankje op een terrasje. Binnen no time gaan de gesprekken over het leven, over wat er is na het leven en over onze spirituele levensvisies. Die middag en de daarop volgende dagen trekken we intens verbonden met elkaar op. De gesprekken zijn open en diep. De veiligheid in ons groepje is groot en ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens, er is eindeloos veel respect voor elkaars mening en visie. We lachen veel en met regelmaat hebben we zelfs buikpijn van het lachen. Maar ook is de intensiteit zo nu en dan zo groot en zijn de gesprekken zo diep dat tranen van diepe emoties schaamteloos over onze wangen rollen. Maar het mag er allemaal zijn en het maakt de verbondenheid enkel groter. Als hippies uit de jaren zeventig liggen we met onze armen om elkaar heen op een plaid op de grond in de zon mee te neuriën met mantra’s, we duiken in een koud stuwmeer en dansen. Dansen om op te warmen, dansen om de energie te laten stromen en dansen… omdat het gewoon zo fijn is om te dansen. We knuffelen. Niet zomaar een omhelzing en een klopje op de schouder, nee, échte knuffels. Knuffels waarin ademhaling en hartslag zich verenigen. Knuffels waarin je als mens gezien en erkend wordt. Knuffels die emoties oproepen omdat de verbinding zo groot is. We leven in het nu en genieten van het nu. En ondanks dat we elkaar pas een paar dagen kennen hebben we allemaal sterk het gevoel dat we elkaar al jaren kennen.

Het is een zekere vertrouwdheid, die ik ook tijdens mijn bezoek aan Granada ervoer. Een onverklaarbare bekendheid. In Granada was het alsof ik de stad in haar ogen keek, en de stad keek terug, gaf me haar energie. In de verbinding met deze mooie mensen is het alsof we elkaar in de ziel kunnen kijken. In beide gevallen zijn het connecties die onze materiele wereld overstijgen, het zijn connecties op zielsniveau.

In order for connection to happen we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Brené Brown

Zielsconnectie

Wij mensen zijn, samen met alles wat is, onderdeel van en verbonden met een groter geheel door bewustzijn. Ik ben me er in de afgelopen jaren sterk van bewust geraakt dat er zóveel meer is dan wat er in onze materiele wereld en door de conventionele wetenschap gemeten kan worden. Dit besef is onderdeel van een ontwakingsproces waar heel, heel veel mensen op dit moment doorheen gaan. Kijk eens naar de aantallen spirituele boeken in een willekeurige boekhandel. Retraites, meditatiecursussen, familieopstellingen, spirituele evenementen en podcasts van spirituele guru’s, er is meer vraag naar dan ooit tevoren. De astrologieopleiding waar ik studeerde kan het grote aantal nieuwe aanmelders bijna niet meer aan. Ook onderzoekers die zich bezighouden met de kwantumfysica erkennen inmiddels dat er iets moet zijn wat bewustzijn is, wat zich niet in ons fysieke lichaam bevindt maar daarbuiten.

Maar, als bewustzijn zich niet ín ons fysieke lichaam bevindt, wat gebeurt er dan met dit bewustzijn als wij mensen in onze materiële wereld komen te overlijden? Juist, het bewustzijn – de ziel – blijft bestaan. Bewustzijn verbindt alles, maakt alles één, in een wereld waar tijd en ruimte niet bestaan en voorbij de grenzen van leven en dood. Dat een ziel vele incarnaties doormaakt op weg naar uiteindelijke verlichting is iets wat in de spirituele wereld door velen – en ook door mij – zo wordt ervaren. Voor mij is dat wat ik in Granada meemaakte en wat ik meemaakte tijdens de ontmoeting met deze vier bijzondere mensen dan ook niet weg te schrijven als toeval, of ‘soms heb je dat nou éénmaal’, maar het zijn situaties die mijn ziel op diep onderbewust niveau herkent en organiseert.

Je gaat het pas zien als je het doorhebt
Johan Cruijff

Knettergek

De legendarische uitspraak van Johan Cruijff je gaat het pas zien als je het doorhebt, of nog mooier je gaat het pas zien als je wakker bent, vind ik ontzettend treffend in deze. Tot een jaar of vijf, zes geleden had ik iemand die me dit verhaal wijs probeerde te maken misschien wel wat meewarig, of toch op zijn minst met opgetrokken wenkbrauwen van ongeloof aangekeken. Maar nu bij mij het bewustzijnsluik naar het grotere geheel is geopend wordt er onbeperkt informatie aangevoerd en kán ik me er niet meer voor afsluiten. Ik ging het écht pas zien toen ik het doorhad. Daarvoor was mijn luik naar dit grote bewustzijn potdicht. Ik had een enorme blinde vlek op dit gebied en vond mensen die zich hiermee bezig hielden best een beetje maf, of misschien wel gewoon knettergek. Maar nu, nu kan ik er alleen maar dankbaar voor zijn dat er zo’n oneindige nieuwe wereld aan informatie voor mij is opengegaan en dat ik in staat ben de zielsverbindingen met Granada én met deze mooie mensen te herkennen en opnieuw te voelen en te ervaren.