Vertrouwen in frequenties

De roep van een buizerd weerklinkt door de vallei. Een groep zwaluwen probeert onder luid protest een valkje te verjagen uit de buurt van hun nestjes. Een grijsbruin vinkje met een rode staart hipt rond mijn camper en kijkt met een schuin kopje naar mij op, alsof hij beoordeelt of ik te vertrouwen ben. Er is een klein moment van contact en gerustgesteld hipt het beestje verder.

Vertrouwen versus verstand

De eerste beschrijvingen in deze eerste alinea zijn feitelijk. De laatste beschrijving komt voort uit een gevoel. Ik ervaar het kleine moment dat het vinkje naar mij kijkt als een contactmoment, een uitwisseling van energie tussen twee levende wezens. Maar is dit ook wat het vinkje ervaart? Of is dit enkel mijn projectie? Ik hoef het antwoord hierop niet te weten. Mijn gevoel zegt mij genoeg.

Maar het is niet altijd makkelijk om het eigen gevoel als waarheid aan te nemen, want is dat wat het gevoel zegt wel ‘waar’ in de normen van de buitenwereld? En is dat wat het gevoel zegt wel ‘verstandig’? Het zijn vragen waar ik de laatste tijd veel mee te maken heb. Ik heb al ruim een jaar bewust geen werk, reis rond, leef intens en ontplooi mijzelf. Ik kan nog niet leven van wind en liefde. Ik moet ook eten, heb mijn verzekeringen en mijn camper heeft zo nu en dan een slok diesel nodig. Ik leef van de overwaarde van het huis dat ik samen met mijn ex-partner had. Maar is het verstandig om de overwaarde van mijn huis op te eten? Zo nu en dan wordt deze vraag me rechtstreeks gesteld. Op andere momenten voel ik de vraag in een gesprek onder het oppervlak drijven. Sommigen mensen weten niet waar ik van leef en vragen zich enkel in stilte af hoe ik het überhaupt kan financieren om zo lang niet te werken en dan ook nog eens te reizen. Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die zich niet afvragen hoe ik het doe en of het wel verstandig is, maar die het vooral heel erg tof vinden wat ik doe – en mij misschien zelfs een beetje benijden.
Uitkijkend over de vallei geniet ik intens van de keuze die ik heb gemaakt en in mijn hart weet ik dat het goed is. Ik mijmer over een gesprek dat ik onlangs had met een lieve vrouw die haar hart volgt en daarin – net als ik – niet altijd de meest conventionele keuzes maakt. Ze vertelde mij dat er mensen in haar omgeving zijn die haar keuzes zelfs als ‘dom’ hebben bestempeld. Maar kan het ooit dom zijn om te doen wat je hart je ingeeft?

De stem van het hart is zacht. Subtiel. Vaak heeft de stem van het verstand de overhand, die is luid en aanwezig en geeft altijd wel een reden om niet te luisteren naar de stem van het hart. Ik ben dankbaar dat ik in staat ben de stem van mijn hart te horen en ernaar te luisteren. En misschien nog belangrijker; ik durf erop te vertrouwen dat dat wat die zachte subtiele stem zegt altijd goed is voor mij. In verstandigheid daarentegen spreekt vrijwel altijd – het woord impliceert het al – de stem van het verstand. Doorgaans is het de ratio die bepaalt of iets wel of niet verstandig is, en niet het hart.
Verstandigheid en vertrouwen zijn voor mij op een bepaalde manier tegenhangers van elkaar. Verstandigheid komt vanuit het ratio, vertrouwen komt vanuit het hart, het gevoel.

Dankbaar voor kanker!

Ik probeer zoveel mogelijk te leven vanuit vertrouwen. Vertrouwen dat mijn hart mij op het juiste pad zet, vertrouwen dat het universum mij de juiste dingen aanreikt en vertrouwen dat mijn lichaam mij dat geeft wat ik nodig heb. ‘Maar je hebt toch ook kanker gehad?’, vraag je je dan misschien af, ‘hoe kan je dan vertrouwen op je lichaam?’. Maar, hoe raar het misschien ook klinkt, voor de kanker die ik heb gehad ben ik dankbaar. Het heeft me zoveel nieuwe inzichten gegeven. Inzicht in de vergankelijkheid van het leven, maar vooral inzicht in waarom deze ziekte zich in mij kon nestelen. Iedere keer dat mijn lichaam ziekte, pijn of ongemak vertoont beschouw ik dat als een aanwijzing. Ik ga ervan uit dat er altijd een psychische emotionele connectie is tussen dat wat het lichaam uit en dat wat er in het innerlijk (onbewust) speelt. Ik kan het boek De sleutel tot zelfbevrijding van Christiane Beerlandt hierover van harte aanbevelen. Zij beschrijft daarin diepgaand maar begrijpelijk over de psychische emotionele oorsprong van meer dan duizend aandoeningen en ziektes.

Vorig jaar, toen ik tijdens mijn wandeltocht in de Pyreneeën was aangekomen kreeg ik pijn in mijn hiel. Deze pijn bleef lange tijd hardnekkig aanwezig. In het boek van Christiane Beerlandt staat het volgende over de hiel “Jij houdt vast aan bepaalde zaken, gewoonten en structuren uit het verleden. Jij draagt te zware lasten (letterlijk?). Je bent te streng tegenover jezelf. (…) Jij tracht vol te houden; mogelijk doe jij of het je allemaal licht valt, maar op deze wijze kan jij jezelf niet langer staande houden. (…)”.
Voor wie mijn vorige blog heeft gelezen weet dat de kern van wat hier beschreven staat klopt. Het is niet zo zwaarmoedig als Beerlandt beschrijft, maar zeker wel waar.

Treating the body is really about treating the mind. It is all about psychomatic – every bit of it. No exceptions.
Abraham Hicks

Prikken

Eenmaal terug in Nederland was de pijn nog niet verdwenen en ging ik naar de huisarts. Zij verwees me achtereenvolgens door naar het ziekenhuis om een foto te laten maken en naar een sportarts. Een verklaring voor de pijn werd niet gevonden maar een prik met een paardenmiddel zou moeten helpen. De cortisone-injectie die ik kreeg hielp voor drie maanden, daarna kwam de pijn terug. Ik was destijds nog steeds in de veronderstelling dat ik verder wilde wandelen door Europa. Weliswaar rustiger aan en met tent, maar nog steeds had ik de drive om te wandelen. Tijdens een visualisatie-meditatie ging ik met mijn aandacht naar mijn hiel. ‘Waarom ben je hier?’ Vroeg ik aan de pijn in mijn hiel en aan mijn hart. ‘Ik wil niet meer zo ver lopen’; was het antwoord van mijn hart. ‘Maar ik ga het nu écht rustiger aan doen en vaker pauze nemen onderweg, écht’, zei mijn verstand tegen mijn hart.
De hielpijn bleef.
Ik wilde die niet nogmaals een cortisoneprik in mijn hiel omdat ik wilde luisteren naar het signaal van mijn lichaam en dit signaal niet weer met medicatie wilde onderdrukken. Ik besloot naar een acupuncturist te gaan. Zij prikt ook, maar enkel met de intentie om geblokkeerde energiebanen te deblokkeren. In de periode van de behandeling ontstond het idee om tijdens het tweede deel van mijn reis niet meer te gaan wandelen maar op pad te gaan met een campertje. De pijn in mijn hiel verzachtte, maar verdween nog niet volledig. Nu, enkele weken later, zit ik hier in Duitsland. Voor mijn campertje en met uitzicht over een prachtige vallei. Het idee om verder door Europa te wandelen is definitief van de baan en de pijn in mijn hiel is verdwenen.

Behalve een tweede cortisoneprik is er nog een prik die ik niet wil. De prik met het coronavaccin. Ik ervaar het als een precair onderwerp om hierover te schrijven, omdat de collectieve druk zo ontzettend hoog is. Druk die wordt opgevoerd over de as van angst. De witte jassen die spreken, de berichtgeving van de overheid en de beperkende regels met betrekking tot vrijheid vertalen zich over de hele wereld in angst.
Maar er is een onderstroom. Een groep mensen die zich verzet tegen – of op zijn minst twijfels heeft bij – datgene wat als waarheid over de bühne gebracht wordt. En wanneer ergens een onderstroom ontstaat komt dat vrijwel altijd voort uit het gevoel. Het is de stem van het hart die gehoord wordt. Een stem die zegt Dit voelt niet goed. Ik vermoed dat veel mensen ervaring hebben met een onderstroom op de werkvloer. Met datgene wat wel wordt gevoeld, maar niet wordt uitgesproken. Een onderstroom ontstaat wanneer het hart spreekt en vertrouwen ontbreekt, wanneer het gevoel leeft dat er halve waarheden worden verteld. Een onderstroom zorgt voor onrust en geruchten. De geruchten die daaruit voortkomen kunnen waar zijn, maar dat hoeft niet.

De onderstroom als het gaat over corona is heel duidelijk aanwezig. Mensen die meegaan in deze stroom worden al snel weggezet als wappies, antivaxxers en/of coronaontkenners. Persoonlijk weet ik niet of dat wat Hugo de Jonge en het RIVM vertellen dé waarheid is. Eveneens weet ik niet of bijvoorbeeld Maurice de Hond dé waarheid spreekt. Ik weet niet of de diverse complottheorieën waarheid zijn en ik weet niet of het virus op natuurlijke wijze is ontstaan of in een lab. Ik besef me vooral dat, ondanks dat ik er veel over heb gelezen, ik helemaal niets weet. Maar dat is ratio. Mijn gevoel ervaart wel degelijk van alles. Mijn gevoel gaat mee met de spirituele denkers. Met het beeld dat dit virus niet voor niets is ontstaan. Dat dit virus ons iets te vertellen heeft, net als dat iedere kwaal in ons menselijk lichaam ons iets te vertellen heeft. Mijn gevoel zegt dat dit virus een fase is in de opmaat is naar een hoger bewustzijnsniveau, waar we met elkaar, als aarde en als bevolking, onderweg naartoe zijn. En samen met het hoger wordende bewustzijn stijgt onze trillingsfrequentie. Mijn gevoel zegt dat hoe meer we vechten tegen dit virus, hoe harder de strijd wordt. Voor mijn gevoel is vechten dan ook niet de oplossing ‘tegen’ dit virus. Bewustzijn is de oplossing. Het is voor mij een één-op-één-vergelijking met de pijn in mijn hiel.

Vrijwel alles wat ik lees over dit onderwerp resoneert bij mij. Ik heb echter geen wetenschapper van het CERN in Zwitserland nodig die zegt dat het klip en klaar is dat er een collectief bewustzijn bestaat; want ik ervaar dat bewustzijn zelf. Door introspectie.

Frequenties als medicijn

Nooit vindt er verandering plaats zonder dat daar ook weerstand tegen is. Dit geldt ook voor de verandering naar een hogere trillingsfrequentie. Angst is een emotie met een zeer lage frequentie en met het voeden van angst wordt (onbewust) gepoogd de trillingsfrequentie laag te houden. Maar ik verwacht dat de positieve kracht van de stijging van de frequentie en het collectieve bewustzijn sterker zijn dan de weerstand. Ik vertrouw ook dat mijn persoonlijke gemiddelde frequentie hoger is dan de frequentie van het coronavirus. Ik vertrouw op mijn lichaam, dat mijn immuunsysteem in staat is om dit virus te omarmen wanneer het bij me komt en zonder al te grote problemen weer los te laten. En anders… dan heb ik er duidelijk iets van te leren. En of dit nu verstandig is of naïef, of ik daardoor een wappie ben of dat mijn gevoel juist heel dicht bij de waarheid komt, daar kan ik geen antwoord op geven. Wel weet ik dat dit is wat ik voel en dat ik daar vol vertrouwen achter sta.

Future medicine will be the medicine of frequencies
Albert Einstein

Ik probeer te zijn zoals de buizerd, zwevend over het landschap terwijl ik het geheel overzie. Maar misschien ben ik zoals het grijsbruine vinkje, met mijn voeten op de grond en met mijn hoofd schuin gebogen en beoordelend of de situatie te vertrouwen is. Ik vertrouw er echter volledig op niet te worden zoals het valkje, weggejaagd omdat ik ‘de prik’ niet heb.