Een nieuw tijdperk

30 mei 2023, een datum die al een tijdje in mijn geheugen stond geschreven. De datum waarop mijn busje weer in Nederland moest zijn voor de jaarlijkse APK, en aangezien ik de bestuurder ben van dat busje gold dat ook voor mij. Rustig en volop genietend reisde ik dit voorjaar door Portugal, Noord Spanje en Frankrijk richting het noorden, wetende dat dit wel eens het laatste deel van mijn reis zou kunnen zijn.
Mijn reis… Een onwaarschijnlijk avontuur dat begon in juni 2020, midden in coronatijd. Een reis waarin ik ruim vijfentwintighonderd kilometer door Europa liep, een lockdown doorbracht in een yurt in de Pyreneeën, impulsief een camperbusje kocht, zoveel mooie mensen leerde kennen, de meest wonderschone Europese natuur mocht bewonderen, en zelfs nog even een korte maar intense werkervaring opdeed. Het ook een bijzondere innerlijke reis vol hoogtepunten en momenten van tegenslag. Vertrouwen en blijdschap. Angst en verdriet. Creativiteit en lamgeslagenheid. En een reis die me eindeloos veel inzichten en wijsheid heeft gebracht. Een levenservaring met een gouden randje.

Hoe dan…?!

Mijn busje Paolo heeft de APK weer doorstaan en is nu, na zijn dertigste verjaardag, maar liefst voor twee jaar lang goedgekeurd.
     ‘Waar gaat je reis nu heen?’, vraagt de bedrijfsleider in het garagebedrijf aan me.
     ‘Ik weet nog niet of ik wel weer wegga’, zeg ik terwijl ik mijn schouders optrek.
     Vragend kijkt hij me aan.
     ‘Tja, ik ben drie jaar onderweg geweest. Ik voel dat ik ambities heb om ook weer eens wat anders te gaan doen. Ik weet alleen nog niet wat. Maar ik gun mezelf deze zomer de tijd om dat te concretiseren.’

Vorig jaar in de nazomer had ik deze planning al ruwweg in mijn hoofd. Nog een poosje reizen, dan naar Nederland voor de APK, en dan, zo ongeveer per 1 september 2023 ‘iets’ gaan doen met mijn ambities: het inspireren en motiveren van groepen en het vlammetje van het intrinsieke verlangen bij mensen aanwakkeren.
Maar nu, nu is het ineens juni 2023. Ik voel het verlangen nog steeds en intuïtief weet ik dat de timing nog steeds klopt. Maar tegelijk voel ik een flinke dosis scepsis. Want leuk hoor, ‘iets’ doen met motiveren en inspireren, maar… hoe dan?

Juni glijdt ongemerkt voorbij terwijl ik met veel mensen bijpraat, in de tuin aan het werk ben en simpelweg geniet van het in Nederland zijn. Ik besef me eens temeer dat ik echt kan genieten van Nederland. Ik voel me soms een soort kameleon; in welk land je me ook neerzet, ik kan me er gemakkelijk aanpassen. Maar ondanks dat blijft Nederland gevoelsmatig toch mijn thuisland en ja, ik wil hier wel blijven. De datum van 1 september die ik mezelf had gesteld voelt nog ver weg, en ondanks dat de vraag ‘hoe dan?’ bij tijd en wijlen door mijn hoofd schiet, besteed ik er weinig aandacht aan.

Wat nou als…

Juli doet haar intrede en met een schok besef ik me dat een derde van de ‘nadenkzomer’ alweer voorbij is. Af en toe trekt er een vlaag van onzekerheid door me heen. Als ik mijn vage ideeën over een maand nog steeds niet weet te concretiseren, zal ik dan toch maar weer ‘gewoon’ op reis gaan? Ik denk serieus na over deze mogelijkheid, maar diep van binnen weet ik ook dat weer op reis gaan geen oplossing zal zijn. Intuïtief weet ik dat de tijd van reizen voorbij is. En daarbij, ik wíl ook echt graag nieuwe dingen gaan doen. Verder reizen in deze fase zal dan meer een vlucht zijn. Een vlucht weg van het niet-weten, en een vlucht weg van de onbekende toekomst. Maar, zo vraag ik mezelf af, waarom zou ik willen vluchten voor het niet-weten. Ik ben daar de afgelopen jaren juist zo bedreven geraakt en ik heb me er steeds uiterst comfortabel bij gevoeld. Deze gedachte geeft me weer rust en zo glijden de eerste weken van juli voorbij. Totdat op een regenachtige maandagochtend ergens midden juli die ene gedachte door mijn hoofd schiet. Die ene gedachte, die de startmotor blijkt te zijn voor allerlei nieuwe ideeën. Wat als ik nou mijn laatste spaargeld investeer in opleidingen…
     ‘Misschien ga ik wel een opleiding doen’, hoor ik mezelf een dag later hardop uitspreken.
Nadat ik dit kleine zinnetje hardop heb uitgesproken voel ik enthousiaste kriebels in mijn buik, dit idee resoneert voor gek en onwijs en dit wil ik! Na al die jaren alleen te hebben gereisd heb ik weer behoefte aan voeding van buitenaf. Andersoortige voeding dan gezellige ontmoetingen en mooie natuur. En daarmee een andersoortige ontwikkeling dan de ontwikkeling enkel door persoonlijke reflectie en zelfanalyse. Ik verlang naar voeding die me gaat helpen om de wens om te inspireren te koppelen aan een carrièrepad.

Antwoorden op levensvragen ontvang je zelden tijdens het reizen zelf. Het reizen zorgt echter wel voor een vruchtbare voedingsbodem waarop antwoorden na terugkomst kunnen groeien.
Magda van der Heijden

De komende twee jaar

En dus spreek ik in de weken die hierop volgen met diverse opleidingsinstanties en volg ik introductieworkshops. Ik meld me al snel aan voor een trainersopleiding met als doel trainingen te gaan geven op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, bewustzijnsontwikkeling en persoonlijk leiderschap. Want dáár zie ik mezelf. Werken met mensen die zichzelf willen ontwikkelen, werken met groepsdynamieken en werken in een setting waarbij ik mezelf – mijn kennis, ervaring en mijn persoonlijkheid – inzet als tool om anderen te laten groeien.

Ondertussen zoek ik me een slag in het rondte naar een coachingsopleiding die bij mij past. Niet omdat ik 1-op-1-coach wil worden, verre van zelfs, maar wel omdat het onwijs waardevol is wanneer je als trainer van persoonlijke trajecten ook coachingsvaardigheden bezit. Maar óók omdat ik in de veronderstelling leef dat een coachingsopleiding met een groep gelijkgestemde mensen mij ook weer een heel stuk verder gaat helpen in mijn eigen persoonlijke ontwikkelingstraject. Ik vind talloze coachingsopleidingen, maar in al die opleidingen vind ik niet datgene waar ik naar op zoek ben. Ik voel de gelijkgestemdheid niet bij de mensen die ik ontmoet op de workshops, en in de inhoud van de opleidingen vind ik niet de diepgang die ik zoek.
Ik meld me uiteindelijk aan bij de opleiding die voelt als ‘het beste wat ik kan vinden’, maar meld me de volgende dag direct weer af als ik de verdere aanmeldingsprocedure lees. Gelukkig bestaat er zoiets als een wettelijke bedenktijd, want de weerstand vloog me naar mijn keel toen ik zag dat ik mijn meest recente cv, mijn hoogst genoten diploma én een VOG moest aanleveren. Het probleem is niet dat ik die dingen niet kán aanleveren, het probleem zit ‘m erin dat ik in deze opleiding op zoek ben naar gelijkgestemdheid op het gebied van bewustzijnsontwikkeling, niet op het gebied van kennis en kunde. En dus ging mijn zoektocht verder. Er moet toch wel een opleiding zijn die wél bij mij past?!
Enkele dagen later wordt mijn zoektocht beloond. Ik vind een coachopleiding waarbij westerse kennis wordt gemixt met boeddhistische psychologie. Een opleiding waar je leert coachen vanuit een fysieke, mentale en spirituele ervaring én een opleiding waarbij alle deelnemers al eerder in hun leven op welke manier dan ook bezig zijn geweest met persoonlijke reflectie en bewustzijnsontwikkeling. Ik maak een klein vreugdedansje, dit is precies wat ik zoek!
Net als ik me wil gaan inschrijven vind ik nóg een opleiding waar ik heel blij van word. Dit keer geen coachingsopleiding, maar een opleiding tot spreker voor groepen. En dat is precies wat ik wil doen ‘als ik later groot ben’. Rationeel maak ik toch de keuze om deze leuke opleiding nog even een jaar uit te stellen. Eerst maar eens in kleine groepen oefenen middels het trainersvak, dan kan ik daarna gaan snuffelen aan het sprekerspodium.

En dus heb ik een plan! Na jaren reizen zonder plan, is er nu echt een vastomlijnd (maar niet in beton gegoten) plan voor de komende twee jaar: trainer – coach – spreker.

Het einde van mijn reis

Met tranen in mijn ogen publiceer ik de advertentie op Marktplaats. Paolo, mijn geliefde busje, staat te koop. Het busje was voor mij ‘a way of living’, maar ik weet… het is geen vakantiemaatje. Mijn levensstijl in mijn busje is traag, te traag voor een doorsnee vakantie. Dat wetende is verkoop de beste optie, want het houden van het busje ontneemt me – nu ik heb besloten in Nederland te blijven – meer vrijheid dan dat hij me geeft. Dat neemt niet weg dat het afscheid pijn doet. Mijn lieve, leuke busje, mijn huisje, mijn trouwe maatje… Dankjewel voor de mooie avonturen!