30 mei 2023, een datum die al een tijdje in mijn geheugen stond geschreven. De datum waarop mijn busje weer in Nederland moest zijn voor de jaarlijkse APK, en aangezien ik de bestuurder ben van dat busje gold dat ook voor mij. Rustig en volop genietend reisde ik dit voorjaar door Portugal, Noord Spanje en Frankrijk richting het noorden, wetende dat dit wel eens het laatste deel van mijn reis zou kunnen zijn.
Mijn reis… Een onwaarschijnlijk avontuur dat begon in juni 2020, midden in coronatijd. Een reis waarin ik ruim vijfentwintighonderd kilometer door Europa liep, een lockdown doorbracht in een yurt in de Pyreneeën, impulsief een camperbusje kocht, zoveel mooie mensen leerde kennen, de meest wonderschone Europese natuur mocht bewonderen, en zelfs nog even een korte maar intense werkervaring opdeed. Het ook een bijzondere innerlijke reis vol hoogtepunten en momenten van tegenslag. Vertrouwen en blijdschap. Angst en verdriet. Creativiteit en lamgeslagenheid. En een reis die me eindeloos veel inzichten en wijsheid heeft gebracht. Een levenservaring met een gouden randje.
‘Waar gaat je reis nu heen?’, vraagt de bedrijfsleider in het garagebedrijf aan me.
‘Ik weet nog niet of ik wel weer wegga’, zeg ik terwijl ik mijn schouders optrek.
Vragend kijkt hij me aan.
‘Tja, ik ben drie jaar onderweg geweest. Ik voel dat ik ambities heb om ook weer eens wat anders te gaan doen. Ik weet alleen nog niet wat. Maar ik gun mezelf deze zomer de tijd om dat te concretiseren.’
Vorig jaar in de nazomer had ik deze planning al ruwweg in mijn hoofd. Nog een poosje reizen, dan naar Nederland voor de APK, en dan, zo ongeveer per 1 september 2023 ‘iets’ gaan doen met mijn ambities: het inspireren en motiveren van groepen en het vlammetje van het intrinsieke verlangen bij mensen aanwakkeren.
Maar nu, nu is het ineens juni 2023. Ik voel het verlangen nog steeds en intuïtief weet ik dat de timing nog steeds klopt. Maar tegelijk voel ik een flinke dosis scepsis. Want leuk hoor, ‘iets’ doen met motiveren en inspireren, maar… hoe dan?
Juni glijdt ongemerkt voorbij terwijl ik met veel mensen bijpraat, in de tuin aan het werk ben en simpelweg geniet van het in Nederland zijn. Ik besef me eens temeer dat ik echt kan genieten van Nederland. Ik voel me soms een soort kameleon; in welk land je me ook neerzet, ik kan me er gemakkelijk aanpassen. Maar ondanks dat blijft Nederland gevoelsmatig toch mijn thuisland en ja, ik wil hier wel blijven. De datum van 1 september die ik mezelf had gesteld voelt nog ver weg, en ondanks dat de vraag ‘hoe dan?’ bij tijd en wijlen door mijn hoofd schiet, besteed ik er weinig aandacht aan.
‘Misschien ga ik wel een opleiding doen’, hoor ik mezelf een dag later hardop uitspreken.
Nadat ik dit kleine zinnetje hardop heb uitgesproken voel ik enthousiaste kriebels in mijn buik, dit idee resoneert voor gek en onwijs en dit wil ik! Na al die jaren alleen te hebben gereisd heb ik weer behoefte aan voeding van buitenaf. Andersoortige voeding dan gezellige ontmoetingen en mooie natuur. En daarmee een andersoortige ontwikkeling dan de ontwikkeling enkel door persoonlijke reflectie en zelfanalyse. Ik verlang naar voeding die me gaat helpen om de wens om te inspireren te koppelen aan een carrièrepad.
Ondertussen zoek ik me een slag in het rondte naar een coachingsopleiding die bij mij past. Niet omdat ik 1-op-1-coach wil worden, verre van zelfs, maar wel omdat het onwijs waardevol is wanneer je als trainer van persoonlijke trajecten ook coachingsvaardigheden bezit. Maar óók omdat ik in de veronderstelling leef dat een coachingsopleiding met een groep gelijkgestemde mensen mij ook weer een heel stuk verder gaat helpen in mijn eigen persoonlijke ontwikkelingstraject. Ik vind talloze coachingsopleidingen, maar in al die opleidingen vind ik niet datgene waar ik naar op zoek ben. Ik voel de gelijkgestemdheid niet bij de mensen die ik ontmoet op de workshops, en in de inhoud van de opleidingen vind ik niet de diepgang die ik zoek.
Ik meld me uiteindelijk aan bij de opleiding die voelt als ‘het beste wat ik kan vinden’, maar meld me de volgende dag direct weer af als ik de verdere aanmeldingsprocedure lees. Gelukkig bestaat er zoiets als een wettelijke bedenktijd, want de weerstand vloog me naar mijn keel toen ik zag dat ik mijn meest recente cv, mijn hoogst genoten diploma én een VOG moest aanleveren. Het probleem is niet dat ik die dingen niet kán aanleveren, het probleem zit ‘m erin dat ik in deze opleiding op zoek ben naar gelijkgestemdheid op het gebied van bewustzijnsontwikkeling, niet op het gebied van kennis en kunde. En dus ging mijn zoektocht verder. Er moet toch wel een opleiding zijn die wél bij mij past?!
Enkele dagen later wordt mijn zoektocht beloond. Ik vind een coachopleiding waarbij westerse kennis wordt gemixt met boeddhistische psychologie. Een opleiding waar je leert coachen vanuit een fysieke, mentale en spirituele ervaring én een opleiding waarbij alle deelnemers al eerder in hun leven op welke manier dan ook bezig zijn geweest met persoonlijke reflectie en bewustzijnsontwikkeling. Ik maak een klein vreugdedansje, dit is precies wat ik zoek!
Net als ik me wil gaan inschrijven vind ik nóg een opleiding waar ik heel blij van word. Dit keer geen coachingsopleiding, maar een opleiding tot spreker voor groepen. En dat is precies wat ik wil doen ‘als ik later groot ben’. Rationeel maak ik toch de keuze om deze leuke opleiding nog even een jaar uit te stellen. Eerst maar eens in kleine groepen oefenen middels het trainersvak, dan kan ik daarna gaan snuffelen aan het sprekerspodium.
En dus heb ik een plan! Na jaren reizen zonder plan, is er nu echt een vastomlijnd (maar niet in beton gegoten) plan voor de komende twee jaar: trainer – coach – spreker.
Mijn reis… Een onwaarschijnlijk avontuur dat begon in juni 2020, midden in coronatijd. Een reis waarin ik ruim vijfentwintighonderd kilometer door Europa liep, een lockdown doorbracht in een yurt in de Pyreneeën, impulsief een camperbusje kocht, zoveel mooie mensen leerde kennen, de meest wonderschone Europese natuur mocht bewonderen, en zelfs nog even een korte maar intense werkervaring opdeed. Het ook een bijzondere innerlijke reis vol hoogtepunten en momenten van tegenslag. Vertrouwen en blijdschap. Angst en verdriet. Creativiteit en lamgeslagenheid. En een reis die me eindeloos veel inzichten en wijsheid heeft gebracht. Een levenservaring met een gouden randje.
Hoe dan…?!
Mijn busje Paolo heeft de APK weer doorstaan en is nu, na zijn dertigste verjaardag, maar liefst voor twee jaar lang goedgekeurd.‘Waar gaat je reis nu heen?’, vraagt de bedrijfsleider in het garagebedrijf aan me.
‘Ik weet nog niet of ik wel weer wegga’, zeg ik terwijl ik mijn schouders optrek.
Vragend kijkt hij me aan.
‘Tja, ik ben drie jaar onderweg geweest. Ik voel dat ik ambities heb om ook weer eens wat anders te gaan doen. Ik weet alleen nog niet wat. Maar ik gun mezelf deze zomer de tijd om dat te concretiseren.’
Vorig jaar in de nazomer had ik deze planning al ruwweg in mijn hoofd. Nog een poosje reizen, dan naar Nederland voor de APK, en dan, zo ongeveer per 1 september 2023 ‘iets’ gaan doen met mijn ambities: het inspireren en motiveren van groepen en het vlammetje van het intrinsieke verlangen bij mensen aanwakkeren.
Maar nu, nu is het ineens juni 2023. Ik voel het verlangen nog steeds en intuïtief weet ik dat de timing nog steeds klopt. Maar tegelijk voel ik een flinke dosis scepsis. Want leuk hoor, ‘iets’ doen met motiveren en inspireren, maar… hoe dan?
Juni glijdt ongemerkt voorbij terwijl ik met veel mensen bijpraat, in de tuin aan het werk ben en simpelweg geniet van het in Nederland zijn. Ik besef me eens temeer dat ik echt kan genieten van Nederland. Ik voel me soms een soort kameleon; in welk land je me ook neerzet, ik kan me er gemakkelijk aanpassen. Maar ondanks dat blijft Nederland gevoelsmatig toch mijn thuisland en ja, ik wil hier wel blijven. De datum van 1 september die ik mezelf had gesteld voelt nog ver weg, en ondanks dat de vraag ‘hoe dan?’ bij tijd en wijlen door mijn hoofd schiet, besteed ik er weinig aandacht aan.
Wat nou als…
Juli doet haar intrede en met een schok besef ik me dat een derde van de ‘nadenkzomer’ alweer voorbij is. Af en toe trekt er een vlaag van onzekerheid door me heen. Als ik mijn vage ideeën over een maand nog steeds niet weet te concretiseren, zal ik dan toch maar weer ‘gewoon’ op reis gaan? Ik denk serieus na over deze mogelijkheid, maar diep van binnen weet ik ook dat weer op reis gaan geen oplossing zal zijn. Intuïtief weet ik dat de tijd van reizen voorbij is. En daarbij, ik wíl ook echt graag nieuwe dingen gaan doen. Verder reizen in deze fase zal dan meer een vlucht zijn. Een vlucht weg van het niet-weten, en een vlucht weg van de onbekende toekomst. Maar, zo vraag ik mezelf af, waarom zou ik willen vluchten voor het niet-weten. Ik ben daar de afgelopen jaren juist zo bedreven geraakt en ik heb me er steeds uiterst comfortabel bij gevoeld. Deze gedachte geeft me weer rust en zo glijden de eerste weken van juli voorbij. Totdat op een regenachtige maandagochtend ergens midden juli die ene gedachte door mijn hoofd schiet. Die ene gedachte, die de startmotor blijkt te zijn voor allerlei nieuwe ideeën. Wat als ik nou mijn laatste spaargeld investeer in opleidingen…‘Misschien ga ik wel een opleiding doen’, hoor ik mezelf een dag later hardop uitspreken.
Nadat ik dit kleine zinnetje hardop heb uitgesproken voel ik enthousiaste kriebels in mijn buik, dit idee resoneert voor gek en onwijs en dit wil ik! Na al die jaren alleen te hebben gereisd heb ik weer behoefte aan voeding van buitenaf. Andersoortige voeding dan gezellige ontmoetingen en mooie natuur. En daarmee een andersoortige ontwikkeling dan de ontwikkeling enkel door persoonlijke reflectie en zelfanalyse. Ik verlang naar voeding die me gaat helpen om de wens om te inspireren te koppelen aan een carrièrepad.
Antwoorden op levensvragen ontvang je zelden tijdens het reizen zelf. Het reizen zorgt echter wel voor een vruchtbare voedingsbodem waarop antwoorden na terugkomst kunnen groeien.
Magda van der Heijden
De komende twee jaar
En dus spreek ik in de weken die hierop volgen met diverse opleidingsinstanties en volg ik introductieworkshops. Ik meld me al snel aan voor een trainersopleiding met als doel trainingen te gaan geven op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, bewustzijnsontwikkeling en persoonlijk leiderschap. Want dáár zie ik mezelf. Werken met mensen die zichzelf willen ontwikkelen, werken met groepsdynamieken en werken in een setting waarbij ik mezelf – mijn kennis, ervaring en mijn persoonlijkheid – inzet als tool om anderen te laten groeien.Ondertussen zoek ik me een slag in het rondte naar een coachingsopleiding die bij mij past. Niet omdat ik 1-op-1-coach wil worden, verre van zelfs, maar wel omdat het onwijs waardevol is wanneer je als trainer van persoonlijke trajecten ook coachingsvaardigheden bezit. Maar óók omdat ik in de veronderstelling leef dat een coachingsopleiding met een groep gelijkgestemde mensen mij ook weer een heel stuk verder gaat helpen in mijn eigen persoonlijke ontwikkelingstraject. Ik vind talloze coachingsopleidingen, maar in al die opleidingen vind ik niet datgene waar ik naar op zoek ben. Ik voel de gelijkgestemdheid niet bij de mensen die ik ontmoet op de workshops, en in de inhoud van de opleidingen vind ik niet de diepgang die ik zoek.
Ik meld me uiteindelijk aan bij de opleiding die voelt als ‘het beste wat ik kan vinden’, maar meld me de volgende dag direct weer af als ik de verdere aanmeldingsprocedure lees. Gelukkig bestaat er zoiets als een wettelijke bedenktijd, want de weerstand vloog me naar mijn keel toen ik zag dat ik mijn meest recente cv, mijn hoogst genoten diploma én een VOG moest aanleveren. Het probleem is niet dat ik die dingen niet kán aanleveren, het probleem zit ‘m erin dat ik in deze opleiding op zoek ben naar gelijkgestemdheid op het gebied van bewustzijnsontwikkeling, niet op het gebied van kennis en kunde. En dus ging mijn zoektocht verder. Er moet toch wel een opleiding zijn die wél bij mij past?!
Enkele dagen later wordt mijn zoektocht beloond. Ik vind een coachopleiding waarbij westerse kennis wordt gemixt met boeddhistische psychologie. Een opleiding waar je leert coachen vanuit een fysieke, mentale en spirituele ervaring én een opleiding waarbij alle deelnemers al eerder in hun leven op welke manier dan ook bezig zijn geweest met persoonlijke reflectie en bewustzijnsontwikkeling. Ik maak een klein vreugdedansje, dit is precies wat ik zoek!
Net als ik me wil gaan inschrijven vind ik nóg een opleiding waar ik heel blij van word. Dit keer geen coachingsopleiding, maar een opleiding tot spreker voor groepen. En dat is precies wat ik wil doen ‘als ik later groot ben’. Rationeel maak ik toch de keuze om deze leuke opleiding nog even een jaar uit te stellen. Eerst maar eens in kleine groepen oefenen middels het trainersvak, dan kan ik daarna gaan snuffelen aan het sprekerspodium.
En dus heb ik een plan! Na jaren reizen zonder plan, is er nu echt een vastomlijnd (maar niet in beton gegoten) plan voor de komende twee jaar: trainer – coach – spreker.
9 reacties
Anna · augustus 31, 2023 op 14:46
Ik vind je al inspirerend, lieve Magda.. succes met al je nieuwe plannen!
Wilco · augustus 31, 2023 op 15:40
Hey Magda! Heftig dat t dan toch ten einde is! Mag ik 1 keer heel eerlijk zijn? Je mist niets, ik snap niet dat je weer in het werkende, gejaagde leven wilt stappen terwijl je nu hebt kunnen proeven aan het échte leven. Het leven zoals het zou moeten zijn. Paolo kan nog door, waarom niet verlengen? Jij bepaalt, dat blijft, ik hoop alleen dat je nog eens nadenkt, jij hebt er aan geroken, geproefd, jij hebt die kans. Diep in het hart weet iedereen dat het ‘werkende leven’ de grootste flauwekul is binnen ons leven. Een ambacht om écht te zorgen is handig, alles wat er omheen gefabriceerd is, is loos. Sterkte met de keuze 😉 En veel geluk met alles! Groetjes van je oude buur.
Caroline · augustus 31, 2023 op 16:32
“Hee leuk, weer een nieuwe blog”, dacht ik altijd als ik een melding ontving van Pelerina.nl. Kopje thee erbij en even wegdromen bij de mooie avonturen die je weer had beleefd. Ik zal je reisverhalen missen, maar gun je veel plezier met al je nieuwe uitdagingen. En uiteraard kom ik t.z.t. naar je inspirerende verhalen luisteren als je op dat podium staat;-)! Veel geluk! X
Barbara · augustus 31, 2023 op 17:08
Hé Magda,
Dat is nou ook toevallig! Drie dagen geleden tijdens een wandeling in de Spaanse Pyreneeën mijmerde ik tegen Jasper over jouw (innerlijke) reis.
En ben reuze nieuwsgierig of je eerst etappe van het vervolg van je reis toevallig bij ITIP is. Herken namelijk wel de hun aanpak in dat wat je beschrijft. Ben nu heel toevallig in hun boek over de nachtelijke reis (dromen) bezig.
Ik wens je heel veel inspiratie en wijsheid bij het vervolg van je reis in een andere vorm.
Liefs,
Barbara
Ghilaine · augustus 31, 2023 op 17:21
Lieve Magda, heb je met liefde en bewondering gevolgd.
Jij bent echt zoo coool!
Bedankt voor je mooie inspiratie en boodschappen en heel veel succes in de toekomst!
Frederieke · augustus 31, 2023 op 17:49
Hé Magda, wat een geweldig avontuur heb jij achter de rug! Dat nemen ze je nooit meer af. Ik wens je veel geluk in alles wat er op je pad gaat komen!
Saila · augustus 31, 2023 op 18:29
Ik mis toch nog één onderdeel in dat pad Magda :), namelijk trainer – coach – spreker – schrijfster. Van de royalties op jouw gebundelde verhalen kun je zeker weer een lange zomer op reis! Veel geluk en plezier de komende maanden. Liefs
Carin · september 4, 2023 op 06:06
Hai Magda,
Heel veel geluk in je nieuwe fase!! Heb met plezier je blogs gelezen.
Anoniem · september 11, 2023 op 08:50
Hoi Magda, je podcastaflevering op Camino NL heeft al 2599 downloads. Wat denk je, zou er, nu je aan een nieuw avontuur begint, een interessante vervolgaflevering te maken zijn, bijvoorbeeld over hoe de Camino doorwerkt in je leven en keuzes? Hoeft niet meteen nu natuurlijk, het kan ook als je wat verder bent. in ieder geval veel succes! Hartelijke groet, Johanna