Alles is één

De zon schijnt niet meer verwelkomend door het raam als mijn wekker ‘s ochtends gaat. De dagen worden korter en de nachten worden kouder. Ik eet hazelnoten en walnoten die inmiddels op de grond zijn gevallen en bomen krijgen de eerste gele en oranje tinten. Glimmende kastanjes liggen op het pad en de druiven zijn geoogst. Langzaam maar onvermijdelijk komt de herfst naderbij. Met het aanbreken van de herfst komt ook Santiago de Compostela dichterbij. Met ruim tweeduizend kilometer in de benen ben in dik over de helft van de tocht van Wenen naar dit bekende pelgrimsoord in Spanje. Oostenrijk en Zwitserland liggen ver achter me en diep in Frankrijk loop ik nu gestaag ik de richting van de Pyreneeën.

Het besef dat Santiago de Compostela voor mij geen einddoel is, zoals dat het voor vele pelgrims wel is, wordt steeds sterker. Ik verwacht wel dat ik er zal komen, maar dan als tussenpunt op mijn tocht en niet als eindpunt. Ik geniet zo van dit wandelende leven, ik wíl nog helemaal niet halverwege zijn! En dus wordt de drive om verder te gaan sterker en het pad dat ik wil lopen kristalliseert zich verder uit. Portugal, Zuid Spanje (een mooie plek voor de koudste wintermaanden) langs de oostkust van Spanje naar Zuid Frankrijk en via de Franse zuidkust naar Italië en Rome. De ene voet ritmisch voor de andere. Het landschap dat langzaam aan me voorbij trekt maar toch zo snel verandert. Niets van mijn plannen is in beton gegoten, maar vooralsnog zetten de ideeën zich steeds verder vast in mijn (onder)bewustzijn.

De spirit van het pelgrimspad

Mijn kuitspieren en hamstrings zijn inmiddels zo sterk als staaldraad en ik voel aan mijn lijf dat ik in deze fysieke conditie de wereld over kan lopen. Santiago is een tussenpunt. Een plek waar ik heenloop om de route te ervaren die pelgrims sinds honderden jaren bewandelen. De wetenschap dat hier duizenden pelgrims hebben gelopen geeft deze route een bijzondere sfeer, het is de spirit van de pelgrimsweg. En pelgrimeren is niet iets van vroeger, juist ook in deze tijd zijn er vele pelgrims op pad. Niet perse uit geloofsovertuiging maar wel vaak met spirituele redenen of met levensvraagstukken. Op mijn route was het bekende pelgrimsstadje Le Puy en Velay een soort kantelpunt. Voor Le Puy en Velay kwam ik slechts af en toe andere pelgrims tegen, de accommodaties waren kleinschalig en vaak bij particulieren thuis. Nu, na Le Puy en Velay, is dat wezenlijk anders. Tijdens het lopen zie ik voortdurend andere wandelaars en reclameborden van herbergen, bakkerijen, restaurants en taxi’s(?!) die langs het pad staan vragen dwingend om aandacht. Accommodaties zijn niet meer kleinschalig maar volledige bedrijven met tientallen bedden. Ik voel me nog niet helemaal thuis in deze drukke wandelwereld. Natuurlijk zorgen juist al deze wandelaars voor de spirit van het pelgrimspad, maar tegelijk vind ik het alleen zijn zo fijn. Het alleen zijn in de natuur en één zijn met de natuur. Ook nu in dit drukkere gebied loop ik vaak alleen maar voel ik dat er iemand achter me loopt. Of ik pas mijn ritme aan omdat ik geen zin heb in een praatje met degene die een stukje voor me loopt. Hier wandelen is een goede les in het vinden van mijn eigen ritme tussen vele andere mensen. Het is een mooie metafoor voor het ‘werkelijke’ dagelijkse leven.

Fromage et vin

Ook de avonden vind ik hier in Frankrijk vaak moeilijker dan in Oostenrijk en Zwitserland. Ik ben vaak in plaatsjes zonder winkel of restaurant en ben dan aangewezen op het diner van de accommodatie. Vrijwel altijd zijn deze diners goed en gezond en de kazen en wijn zijn heerlijk, maar het zijn doorgaans viergangendiners die een eeuwigheid duren. Ik luister naar de Franse gesprekken die ik bij vlagen kan volgen maar ik ben geenszins in staat in het Frans bij te dragen aan deze gesprekken. De korte gesprekjes waar ik wel bij aan kan haken zijn vaak hetzelfde.
Tafelgenoot: “Waar ben je begonnen?”
Ik: “Wenen”
Tafelgenoot (met grote ogen): “Echt?? En waar ga je heen?”
Ik: “Santiago en waarschijnlijk verder.”
Tafelgenoot (met grote ogen en opengevallen mond): “Echt??”

Door de lange diners blijft er bar weinig tijd over om te lezen en te schrijven, terwijl ik dat juist zo fijn vindt. Toch is het waardevol om het gesprek aan te gaan met mensen die op mijn pad komen want juist de ontmoetingen met mensen met wie het wél resoneert zijn zo bijzonder.

Verbinding

Eén van deze bijzondere ontmoetingen was met Jean-Claude. Na het ontbijt bij mijn gîte blijf ik nog even met hem praten. “En ik ben zo’n zwart schaap. En jij bent dat ook”, zegt hij. Jean-Claude kijkt me aan en ik weet dat hij gelijk heeft. Ons gesprek ging over baarmoederhalskanker, de ziekte die ik zelf in 2013 had. Jean-Claude – kinesioloog – deelde zijn niet wetenschappelijke maar oh zo interessante alternatieve visie op het ontstaan van deze ziekte. Maar of de inhoud van het gesprek nou wel of niet interessant was geweest, ik voel een bepaalde connectie met deze man. Veel later dan ik had bedacht sta ik op om te vertrekken. Jean-Claude geeft me een dikke knuffel voordat ik mijn rugzak op mijn rug hijs. Terwijl ik op pad ga voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. Niet omdat het een moeilijk gesprek was, maar omdat hij me zág. Werkelijk zag. En dat raakt me.

Het zwarte schaap heeft in de context van dit gesprek geen negatieve lading, het duidt meer op anders zijn. Anders dan ‘gemiddeld’. Anders omdat we een andere blik hebben op de wereld dan wat ons vaak wordt aangeleerd. Anders dan hoe wetenschappers de wereld benaderen. Anders omdat wij deze visie de wereld in willen brengen. Een mooi gesprek over deze andere kijk op de wereld had ik enkele dagen later met Rénald. Binnen 10 minuten ging ons gesprek over onze veelal gelijke visie op het universum. Over hoe alles met alles verbonden is middels energie. Hoe bewustzijnsontwikkeling de zogenaamde trillingsfrequentie van een mens verhoogt waardoor je meer positieve energie om je heen creëert, en daardoor positiviteit aantrekt. Ook met Ludovic had ik een mooi gesprek, dit keer over de signalen van het universum. Hij vertelde dat hij zijn trouwring verloor in de fase dat hij een scheiding met zijn inmiddels ex-vrouw overwoog. Dat er regelmatig een veertje neerdwarrelt op het moment dat hij in gedachten bij een overleden vriend is. Ik vertelde hem op mijn beurt over de witte vlinder die langs me vloog toen ik de kathedraal van Genève uitliep, op de dag dat een vriendin me ’s ochtends appte een witte vlinder naar me te zullen sturen. Ons gesprek ging verder over astrologie en de onwaarschijnlijke waarheid die hierin schuilgaat, een onderwerp waar ik uren over kan praten gezien ik de afgelopen drie jaar astrologie heb gestudeerd.

At such moments, you realize that you and the other are, in fact, one.
It’s a big realization. Survival is the second law of life. The first is that we are all one.
Joseph Campbell

Directeur of fabrieksmedewerker

Misschien zorgt juist dit pad er wel voor dat deze onderwerpen makkelijker ter sprake komen dan in het gewone dagelijks leven. Hier op het pad is werk of carrière nauwelijks onderwerp van gesprek. Jong of oud, fabrieksmedewerker of directeur, iedereen is gelijk. Iedereen is pelgrim. En juist zonder de labels die in het gewone dagelijks leven zo makkelijk worden geplakt komen de gesprekken sneller tot de kern. De kern van de mensen om mij heen en de kern van waar het in ons leven om gaat; verbinding vanuit liefde. Eén met de natuur en één met de mensen om mij heen.