Begeleid door de wind

Het is de ochtend na een dag met zware regenval. De lucht is stil en dik van het vocht, bladeren hangen zwaar naar beneden en de hemel is nog bedekt met een dik, grijs wolkenpak. Toch is de lucht niet meer dreigend en zwaar van regen zoals gisteren. Een heel klein stukje blauwe hemel verraadt dat er weer mooi weer aankomt. Ook de krekels en de vogels zijn zich daarvan bewust. De talloze krekels in het gras tjirpen alsof het een lieve lust is en de vogels zijn niet meer stil zoals gisteren, maar fluiten en kwetteren uit volle borst. Ze voelen dat de zon straks zal doorbreken, dat hun veren gedroogd zullen worden door de warme, gouden zonnestralen. Het is de geboorte van een nieuwe dag en het voelt als de wedergeboorte van het mooie weer.

In de dorpjes is het stil. Ver weg hoor ik kerkklokken slaan en genietend wandel ik door het landschap. Tijd lijkt even niet te bestaan. Ik blijf staan bij een informatiebord over de Jakobsweg. Naast wat praktische informatie over de route beschrijft het bord een oefening van de bekende, spirituele auteur Paulo Coelho. Het zaadje, zo heet de oefening. Het beschrijft hoe je jezelf als mens vanuit foetushouding opnieuw geboren kunt laten worden. De oefening past bij deze ochtend en past bij deze tocht in het geheel. Want net als voor veel pelgrims is deze tocht ook voor mij een wedergeboorte, het begin van een nieuwe fase.

De Alchemist

Het is mooi en ongetwijfeld geen toeval dat precies Paulo Coelho op dit bord staat. Het eerste boek dat ik ging lezen toen ik deze tocht begon was van hem, De Alchemist. Ik had het boek afgelopen jaren al vaak in mijn handen gehad, maar blijkbaar was het nooit het juiste moment om het te lezen. Tot dit moment. De Alchemist is het verhaal over een jonge, gelukkige Andalusische herder. Hij heeft zijn dieren, de natuur en vrijheid. Toch droomt hij over meer. Hij wil graag weten wat zijn dromen betekenen en treft in zijn zoektocht hiernaar een wijze koning. De koning vertelt dat iedereen een legende in zich heeft en dat je je legende kunt leven door te luisteren naar de tekens van het universum. De jongen besluit zijn schapen te verkopen en gaat op pad om de tekens te volgen. Zelfs na diverse tegenslagen tijdens zijn tocht blijft hij volhardend luisteren naar de tekens zoals de koning die omschreef. Hij luistert naar een universele taal die hij niet wil en niet kan negeren. De planten en de dieren, de wind en de sterren, allemaal willen ze hem iets vertellen. Tijdens zijn tocht komt hij bijzondere mensen tegen en van elk van hen krijgt hij nieuwe inzichten of leert hij nieuwe levenslessen. Hij ontmoet een alchemist die hem leert dat hij moet luisteren naar zijn hart. “Want een hart kent alles omdat het afkomstig is van de ziel van de wereld”, zegt de alchemist. “Je eigen legende waarmaken”, zo zegt hij, “is de enige verplichting van de mens. Alles is één, en als je écht iets wilt vanuit je hart dan spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt”.

Op veel momenten tijdens het lezen van De Alchemist voel ik de paralellen tussen het verhaal van de jonge herder en mijn eigen avontuur. Dat de jongen zijn schapen verkoopt komt voor mij overeen met het opzeggen van mijn baan, de huur van mijn huis en het verkopen van mijn auto. De jongen wordt geroepen door een schat, bij mij is het de roep van De Camino. Beiden laten we alles achter om een droom achterna te gaan. We geven alles op voor iets dat nog niets is en vertrouwen op de roep van het universum.

“Voorgevoelens zijn niets anders
dan een snelle duik van de ziel
in de universele levensstroom,
waar ieders geschiedenis verbonden is met iedereen
en we alles kunnen weten
omdat alles geschreven staat.”
Paulo Coelho

Ganz alleine

Wanneer ik tijdens mijn tocht met mensen aan de praat raak krijg ik steevast de vraag “Ganz alleine?”. “Ja, helemaal alleen”, antwoord ik dan. Vaak leg ik uit dat je niet zomaar een maatje vindt voor een dergelijke tocht. Wie heeft nu onbeperkt tijd? Met wie komt het wandelritme goed overeen en vooral; met wie – anders dan een eventuele partner – houd je het zo lang vol? Maar eigenlijk zijn al deze redenen ondergeschikt aan de belangrijkste reden dat ik alleen loop. Deze tocht is míjn droom, mijn persoonlijke legende, en het is aan mij, aan mij alleen, om deze droom na te jagen.

Overigens vind ik het alleen reizen heerlijk. Er is niemand met wie ik rekening hoef te houden en niemand om verantwoording aan af te leggen. Tijdens mijn reis is niet alleen het wandelen ganz alleine, ook de avonden zijn helemaal alleen. Er zijn nauwelijks andere pelgrims op de route en dat betekent dus ook weinig gezelschap. Het is een unicum als ik een avond niet alleen eet. De meeste dagen ben ik uiterlijk rond 16:00 wel op de plek waar ik die nacht slaap. Ik regel dan eerst mijn accommodatie voor de volgende avond, doe mijn wasje van de kleren die ik heb aangehad en ga vervolgens wat eten. Soms eet ik in een restaurantje, soms in de gasthof waar ik slaap, soms koop ik een salade bij de lokale supermarkt die ik dan op en bankje in de zon opeet of bij hoge uitzondering heb ik een keuken tot mijn beschikking en kan ik wat koken. De avonden na het diner, vanaf een uur of zes vul ik met een rondje langs de velden op het internet, een ontspannende meditatie, muziek luisteren, whatsappen, schrijven of een boek lezen, en gek genoeg zijn die avonden op deze manier zo voorbij.
De vraag of deze manier van reizen niet eenzaam is kan ik met volle overtuiging ontkennend beantwoorden. Er is een wezenlijk verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn. Ik heb in het verleden veel eenzaamheid gekend en eenzaamheid heb ik juist vooral ervaren als er wél mensen om mij heen waren. Fantastische mensen die mij niet de liefde konden geven die ik nodig had, terwijl ik zelf nog niet in staat was dat gemis door zelfliefde op te vullen. Ik heb een zekere vorm van eenzaamheid heel lang met mij meegedragen maar gedurende het acceptatieproces van mijzelf in de afgelopen jaren is ook het laatste stuk eenzaamheid gaandeweg verdwenen. Nu heb ik dan ook geen andere mensen meer nódig om gelukkig te zijn en ben ik blij als ik met en bij mezelf ben.

Net zoals bij de jongen uit De Alchemist zullen er tijdens mijn tocht ook mensen op mijn pad komen die mij wijze lessen te leren hebben, daar twijfel ik niet aan. Maar vooralsnog ben ik alleen en zonder andere mensen om mij heen voel ik des te meer de tekens en de kracht van het universum. Ik word gedragen door moeder aarde en begeleid door de wind. De sterren zijn mijn gids en het vuur in mij stuwt mij voorwaarts. Ik loop de weg van mijn persoonlijke legende, mijn purpose, mijn missie. Het is een nieuwe fase in mijn leven, een wedergeboorte van mij als mens.