Conclusies in Lourdes

Inmiddels drie weken in lockdown…

Langzaam open ik mijn ogen en kijk om mij heen in de yurt. Jean-Da en Manú zitten nog met gesloten ogen in lotushouding, diep in meditatie. Célia en Tom liggen nog te slapen. Ik draai mijn schouders, beweeg mijn nek en geniet van het dankbare gevoel dat door me heen stroomt na deze fijne ochtendmeditatie. Het is een dagelijks ritueel geworden hier in de yurt. Sommige dagen mediteren we alle vijf en andere dagen, zoals vandaag, blijven er een paar lekker slapen. Het voelt bijna als een heuse retraite. Jean-Da opent zijn ogen en kijkt me met een opgewekte glimlach aan. Ook Manú komt in beweging en Célia en Tom rekken zich loom uit. In de houtkachel naast me is het verdacht stil. Ik schuif ernaar toe en open het deurtje. Ik veeg de paar rode, gloeiende kooltjes op een hoopje en blaas het vuur weer tot leven. Even blijf ik zitten voor de haard en geniet van de warmte en de knapperende vlammen. Achter mij is de yurt inmiddels vol bedrijvigheid. Verse koffie en een dampende pot thee worden vanuit het buitenkeukentje naar binnen gebracht door Célia. Tom komt binnen met het brood dat ik gisteren gebakken heb, vers fruit en ja hoor, het restant van de gisteren gebakken chocoladecake. Eten speelt een belangrijke rol hier in onze kleine commune. Koken en bakken is een fijne bezigheid wanneer er verder niet heel veel te doen is en we genieten allemaal van de uitgebreide diners. De kilo’s die ik er in de afgelopen maanden afgewandeld heb eet ik er hier weer belachelijk hard aan. Maar het geeft niet, ik geniet.

De onderstroom

Na het ontbijt gaan Célia en Tom naar de toiletruimte om de afwas te doen. Jean-Da, Manú en ik blijven zitten en we belanden in een verhitte discussie over onze (consumptie)maatschappij, over de invloed van bedrijven als Nestle en Monsanto en over natuurbehoud. Het is niet de eerste keer dat we een dergelijke discussie hebben. Jean-Da is activist in hard en nieren en fel tegenstander van de 21ste eeuwse consumptiemaatschappij. Zijn visie intrigeert en inspireert me, hoewel ik het er op vele punten wezenlijk niet mee eens ben.
Het is fascinerend hoe fel we met elkaar kunnen discussiëren zonder respectverlies van elkaars mening. Anders is dat wanneer Célia zich later mengt in de discussie. Ze adopteert de visie van Jean-Da volledig en ziet hem als een voorbeeld. Ik voel haar weerstand naar mij wanneer ze merkt dat ik er een andere visie op nahoud. Het vergroot de spanning die er onderhuids al is tussen Célia en mij. En er is niet alleen spanning tussen Célia en mij. Ook tussen Jean-Da en Tom botert het niet altijd lekker. De spanningen intrigeren me. Ik observeer ze en probeer te achterhalen waardoor ze worden veroorzaakt en op welke momenten ze bovendrijven. Het lukt me nog niet om de vinger erop te leggen en gelukkig zijn de spanningen niet zo overheersend dat ze afbreuk doen op het plezier van mijn verblijf in deze yurt. Het is interessant om van deze spanningen te leren. En zo zijn we hier met elkaar ook ingestapt, als een groot experiment op 35 m2 zonder privacy. Een experiment om van te leren.

Interventie

Een week later is de spanning zo tastbaar aanwezig dat je er bijna een lamp mee aan kunt steken. Vooral tussen Célia en mij. Zou je ons als groep observeren dan valt de spanning waarschijnlijk niet direct op; aan de oppervlakte is alles koek en ei. Ik voel de spanning echter duidelijk en voel dat Célia mij bewust buitensluit door Frans te gaan praten. Dit triggert bij mij een diepgeworteld gevoel van buitengesloten zijn, niet begrepen worden en eenzaamheid. Ik loop weg van de groep en tranen rollen over mijn wangen. Ik weet dat deze pijn niet gaat over de onbenulligheid van het gesprek dat ik niet kan volgen in het Frans, deze pijn zit veel dieper. Ik weet dat de pijn die ik ervaar niet in verhouding is tot de situatie. Dit is pijn van voorbije tijden, die ik nu los mag laten.

Die middag komt Sophie, de eigenaresse van de yurt naar ons toe met de boute mededeling dat we de yurt moeten verlaten. Ze krijgt bezoek met kerstmis en wil de yurt voor die tijd afgebroken hebben. We krijgen een week de tijd om te vertrekken, en dat terwijl de lockdown nog niet eens voorbij is. Deze interventie geeft direct een nieuwe energie in de groep en de spanningen lossen op als sneeuw voor de zon. We hebben andere dingen om ons druk over te maken, we gaan naar een nieuwe plek!

In de daarop volgende dagen kristalliseert het nieuwe plan zich uit. Of nee het is niet één plan; het zijn meerdere plannen. Manú besluit – ongeacht de lockdown – terug naar huis te gaan, terug naar Zwitserland. Jean-Da en ik willen graag naar Lourdes. We hebben wekenlang prachtig uitzicht gehad over dit stadje en we zijn beiden nieuwsgierig. Tom en Célia gaan werken op een schapenboerderij niet ver bij de yurt vandaan. In de laatste week heb ik mooie gesprekken met mijn yurtgenootjes. We beseffen dat onze ‘familie’ uit elkaar valt. Dit moment was onvermijdelijk, het is verdrietig maar tegelijk ook goed. En de timing is perfect! Als er niets was gebeurd hadden we een andere interventie moeten doen om de spanning in de groep niet te laten escaleren.

Lourdes

Na vijf weken in de yurt brengt een heerlijke wandeling van zo’n negentien kilometer Jean-Da en mij naar Lourdes. Het was heerlijk om weer even met backpack op pad te zijn, ook al was het maar voor een dagje. Het was een tikkie ongemakkelijk om tijdens de lockdown met backpack de stad in te lopen – in Frankrijk mag je tijdens de lockdown niet zonder geldige reden over straat – maar we zijn probleemloos aangekomen in ons guesthouse. Hier kunnen we douchen zonder naar buiten te hoeven, we hebben dikke handdoeken en hoeven niet met stervenskoude handen te koken. Het is genieten! Tegelijk mis ik het tandenpoetsen onder de sterrenhemel, het fantastische uitzicht, de vrijheid…

In het guesthouse raken Jean-Da en ik in gesprek over onze tijd in de yurt en nu, terugkijkend, begrijp ik pas waar de spanningen tussen mij en Célia vandaan kwamen. Vanaf het moment dat onze groep ontstond – weken voordat we de naar de yurt gingen – heb ik bewust dan wel onbewust signalen opgevangen dat ik, als enige andere vrouw in de groep, een concurrent was. De twijfel of haar vriendelijkheid oprecht was deed mij een masker optrekken, iets waar Célia op haar beurt waarschijnlijk weer op aansloeg. Immers, wantrouwen is als een bliksemafleider, het trekt de bliksem aan. De kwestie doet mij denken aan mijn opleidingstraject bij De Baak, waar ik in de groep eenzelfde soort masker optrok. Het is mooi dat ik me steeds meer bewust wordt van het waarom achter dit masker en het is weer een goede stap op weg naar het loslaten. Het masker is waardevol geweest maar ik heb het niet langer nodig.

Until you make de unconscious conscious, it will direct your life and you will call it fate.
Carl Jung

De tijd in het guesthouse staat ook in het teken van nadenken over hoe nu verder met mijn reis. Célia en Tom komen een paar dagen op bezoek in Lourdes en met z’n vieren bespreken we onze plannen. Tom wil graag voor kerst terug naar huis en ook Célia denkt daar inmiddels ook over na. Jean-Da wil weer gaan lopen, de route door de Pyreneeën richting de Franse zuidkust. Hij koopt extra materialen om in de winter te kunnen blijven kamperen want het aantal geopende accommodaties op de route in deze coronawinter is schamel. Hij probeert mij tot in den treure te overtuigen met hem mee te gaan maar hoe graag ik ook weer op pad wil, ik weet dat ik niet gelukkig word van kamperen in de winter.

En dus trek ook ik mijn conclusies… Mijn wandelreis gaat deze winter op pauze maar mijn innerlijke reis zet zich voort. In Nederland.