Een beetje dwaas

En toen was het medio maart 2020. Mijn baan en huis heb ik opgezegd en mijn rugtas staat klaar. Er is één grote maar: de wereld zit op slot. Een maand voor mijn geplande vertrekdatum naar Le Puy en Valey, van waaruit ik de Camino naar Santiago de Compostela zou gaan lopen, gebeurt dat wat niemand had verwacht. Hotels en restaurants sluiten verplicht hun deuren. Grenzen zijn dicht. Het coronavirus beheerst de wereld en het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat het virus over een maand verdwenen is. Sterker nog, het is de vraag of het dan al enigszins op zijn retour is. Mijn conclusie is al snel dat de enige twee dingen van mijn reis die 100% zeker waren – mijn vertrekdatum en plaats van vertrek in Frankrijk – inmiddels ook niet meer zeker zijn. Ik schakel snel met mijn werkgever. Kan ik nog langer blijven? Kan mijn ontslagbrief on hold worden gezet? De medewerking die ik krijg is hartverwarmend, ik kan nog langer blijven!

Mental breakdown

En dan is er vooral de onzekerheid. Wanneer kan ik dán weg? In mei? In juni of juli? Reacties van mensen om mij heen zijn lief, maar vaak ook behoudend. Ik krijg reacties als: “Fijn dat je je baan nog hebt. Je gaat je reis nu zeker een jaar uitstellen“? of “Goh, je had wel een probleem gehad zeg, als je je huis en je baan niet meer had”. Mijn rotsvaste positieve toekomstbeeld krijgt soms barstjes bij het horen van deze goedbedoelde maar behoudende en soms ronduit pessimistische adviezen.
Na ongeveer een week in de lockdown, komt er een soort van mental breakdown. Ik ben slachtoffer! Het is NIET EERLIJK. Waarom komt dit idiote virus precies op het moment dat ik de moed heb gevonden alles in mijn leven op te zeggen en een nieuwe toekomst tegemoet te gaan?! Ik huil tot mijn tranen op zijn en besef me dan dat het eigenlijk heel ok is om me voor eventjes slachtoffer te voelen van de situatie. Door het verdriet dat ik heb besef ik me hoe ver ik al in het onthechtingsproces van werk en huis zit. Het moment van opzeggen van mijn werk en huurcontract was ook het moment dat ik me onbewust ben gaan losweken. Sterker nog, dat is waarschijnlijk al ruim daarvóór begonnen. Ik ben toe aan een nieuwe fase in mijn leven, dat kan ik niet zomaar on hold zetten.

Zwanger van een nieuw begin

Ik ben nooit zwanger geweest en toch vergelijk ik mijn situatie met een zwangerschap. Ik ben zwanger van een nieuw begin. Het babykamertje (lees: mijn rugtas) is klaar, de periode van verlof staat voor de deur en de uitgerekende datum is bekend. En dan, stel je voor, wordt er opeens gezegd dat ik door een onbekend virus de bevalling een tijdje moet uitstellen. En hoe lang..? Dát is niet bekend. De nog onbepaalde langere tijd moet ik wel gewoon doorwerken. En dat is moeilijk. Het is dan niet dat ik mijn werk niet meer leuk vind, maar ik ben toe aan die nieuwe fase, aan die nieuwe start, die verandering in mijn leven. Het lukt me niet om de hechting weer in de oude staat terug te brengen. En behalve dat dat niet lukt, ik wíl het ook niet. En dus neem ik toch ontslag. Niet per 1 mei, ik geef mezelf én de wereld een maandje speling. Ik dien mijn ontslag in per 1 juni.

Omdenkenergie

Het is inmiddels eind april en ik zit boordevol energie. Na mijn kortdurende mental breakdown voelde ik de kracht in mezelf weer groeien. Dit is de tijd in mijn leven dat ik voor mijn eigen ontwikkeling wil kiezen, of de wereld nu op slot zit of niet! Het voelt alsof mijn ziel roept en ik weet dat als ik hier geen gehoor aan geef dat ik straks een treurig hoopje verdriet ben. En dáár heb ik geen zin in. Mijn verlangen om de Camino te gaan lopen komt voort uit een diepe behoefte om een tijdje los te zijn van de dagelijkse maatschappelijke beslommeringen. Alles loslaten en de tijd nemen om – zoals één van mijn favoriete auteurs Joseph Jaworski zo mooi zegt – het vermogen aan te boren om emergerende toekomstmogelijkheden te bespeuren en te verwezenlijken, en zo zelf je toekomst vorm te kunnen geven.

Nu ik mezelf ervoor open heb gezet stromen de ideeën binnen. Mijn wens om los te zijn van de dagelijkse beslommeringen is niet gebonden aan het lopen van de Camino. Natuurlijk zijn al mijn nieuwe ideeën afhankelijk van waar ik wel en niet heen kan in verband met de coronasituatie, maar ik heb zoveel ideeën, daar kan ik vast iets van waarmaken. En dat zonder naïef te zijn of op welke manier dan ook een gevaar te vormen voor de volksgezondheid. Stel dat ik in Nederland moet blijven; dan kan ik een lief retro caravannetje of campertje huren en neerstrijken op een stil plekje in het land. Of het Pieterpad lopen, die is maar liefst 500 kilometer! Misschien een natuurhuisje met een sleutelkluisje alwaar ik minder contact heb met andere menselijke wezens dan waar dan ook. Of wie weet, misschien is Denemarken tegen die tijd weer up & running en loop ik daar een prachtige route. Misschien start ik de Camino vanuit Portugal of Oostenrijk. De Balkan lijkt me óók fantastisch!

Al mijmerend creëer ik in gedachten een route vanuit Oostenrijk, door Zwitserland en Frankrijk naar Santiago de Compostela. Ik vervolg mijn mijmerroute door Portugal, via Spanje weer omhoog door Zuid Frankrijk naar Noord Italië om vervolgens via Slovenië en de Balkan op de Olympus in Griekenland uit te komen. Met open ogen droom ik over een voettocht van een jaar of twee door Europa. Ik neem sowieso een schrijfboekje mee. Misschien kan ik wel bloggen voor een magazine of een merk en daar een zakcentje mee verdienen. Verhalen genoeg! Wat ik ook ga doen; dit is míjn tijd om deze stap te zetten! Ik voel me vrij, ook in een wereld die op slot zit. In het ergste geval mag ik begin juni de deur niet uit door corona. Maar ook dán zal ik mijn vrijheid vinden in het schrijven over mijn dromen. Het gevoel, het besef dat ik me niet laat beperken geeft me een enorme boost van kracht en vertrouwen. Ik heb me een week laten leiden door ratio en angst. Die ene week heeft me bizar veel energie gekost. Futloos was ik. Een lamgeslagen vogeltje. Als ik dat vergelijk met de energie die ik nu voel dan besef ik me weer des te meer dat angst de slechtste raadgever is. Osho Zen heeft een tekstje dat hier prachtig bij past:

“Wees niet te wijs. Weet altijd wanneer je moet stoppen. Verval niet in uitersten. Een beetje dwaasheid en een beetje wijsheid zijn goed. En de juiste combinatie maakt je tot een boeddha.“

Ontslag nemen in tijden van corona is zonder spaarpotje of B-plannen misschien te dwaas. Nog onbepaalde tijd blijven werken en het virus helemaal afwachten is misschien te wijs. Ik kies van beiden een beetje. Wijselijk een maandje langer op mijn werk blijven en dan heerlijk dwaas de vrijheid opzoeken met voldoende B-plannen, veel energie en oneindig vertrouwen.