Een pelerina

Ik heb mijn baan opgezegd, huis opgezegd, sportvereniging opgezegd en mijn auto laat ik een dezer dagen schorsen. Ik heb een rugzak klaarstaan van zeven kilo en geen idee wat de toekomst me gaat brengen. Ben ik dan een zwerver? Nee, dat neigt een ietwat richting bedelaar. Een pelgrim? Ik ga een pelgrimstocht lopen dus een pelgrim ben ik in feite wel. Maar het woord heeft een wat Roomse bijklank, een tikkie ouderwets ook. Welk woord past dan bij mij? Dwaler..? Neh! Doler..? Mwah. Het Engelse woord wanderer vind ik mooi, maar een Nederlandse vertaling die de essentie van dat woord vangt is er niet helemaal. En ook de Engelse omschrijving ‘A person who travels aimlessly; a traveller’ voelt niet lekker. De Nederlandse vertaling van aimlessly is doelloos, en doelloos vind ik een naar woord. Bij het woord doelloos heb ik de associatie dat het ook meteen zinloos is. En ik weet het, dat is míjn gevoel en míjn associatie bij dit woord. Maar doelloos voelt voor mij echter wezenlijk anders dan bewust zonder doel..

Dus, wat ben ik dan. Welk woord past bij mij op deze reis. Pèlerin is het lieflijk klinkende Franse woord voor pelgrim. Frankrijk is het land waar ik mijn reis ga starten. Spanje is het land waar ik mijn reis misschien niet eindig, maar waar wel het officiële eindpunt ligt van de route die ik loop. Santiago de Compostela, het einde. In het Spaans is -a de vrouwelijke vervoeging, het einde van een woord. Die twee gecombineerd maakt Pelerina, en dát ben ik. Zou het woord werkelijk bestaan dan zou Van Dale het waarschijnlijk als volgt beschrijven: pe·le·ri·na (de; v; meervoud: pelerina’s) 1. Moderne, vrouwelijke pelgrim, 2. Zelfbewuste zwerver.

Ben je dan op zoek naar jezelf? Vragen mensen mij. Nee. Ik ben niet zoekende, en zeker niet naar mezelf. Als je zoekt dan ben je onderweg om iets te vinden. Maar ik weet niet wat ik moet vinden, dus waarom zou ik dan zoeken? Het woord zoeken geeft daarnaast de indruk bezig te zijn met een doel; namelijk iets te vinden. Maar zojuist schreef ik nog dat ik bewust zonder doel ben. Dus ook niet met het doel iets te vinden. Dus dan kán ik ook niet zoekende zijn. Snap je?
Er zijn wel andere woorden die op mezelf wil toepassen. Nieuwsgierig, open en ontvankelijk. Dit zijn woorden die je toe kan passen op bijna alle kinderen, maar die vaak verloren gaan tijdens het volwassen worden. Die woorden zijn bij mij actief tijdens deze reis, zonder te weten wat me dat gaat brengen.

“A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving”
Lao Tzu

Vluchten en thuiskomen

Ik was elf toen ik via een antwoordkaart een brochure aanvroeg van Australian Backpackers. Ik weet nog hoe de brochure eruit zag, hoe hij voelde. De cover was van mat dik papier, een bruinige gloed en een coverfoto van Ayers Rock. Ik kan het gevoel van verlangen nog terughalen wat ik ervaarde tijdens het bladeren. Mijn hart dat zwol van verlangen naar vrijheid, natuur en onafhankelijkheid. Maar ik was elf! Mijn ouders zagen me aankomen! Dus de brochure belandde ergens in de bende op mijn kinderkamer, waar ik hem af en toe even pakte om weg te kunnen dromen.
Tot op de dag van vandaag ben ik nooit in Australië geweest, maar ik heb wel veel gereisd. Die drang om op reis te gaan, weg te gaan, te verkennen en te onderzoeken is altijd onwaarschijnlijk groot geweest. Ik besef me wel steeds sterker dat een groot deel van de reizen die ik heb gemaakt en de keren dat ik voor langere tijd in het buitenland was dat dat onbewust een vlucht was. Een vlucht in de onbewuste veronderstelling dat als ik weg zou gaan dat ik dan mijn conditioneringen achter zou laten en opnieuw zou beginnen in een nieuwe omgeving. Maar dat is natuurlijk een illusie. Een mens neemt zichzelf met zich mee, waar hij ook gaat. En laten we wel wezen, ik ben ook maar gewoon mens, dus ook ik nam mezelf met me mee. Immers, in een andere omgeving ben ik niet ineens een ander mens.

In de afgelopen jaren heb ik hier een verandering in doorgemaakt. Ik ben me voor het eerst thuis gaan voelen in Nederland. En dat ondanks dat ik in een huis woon waar bijna niets van mijzelf is. Ik huur gemeubileerd, maar toch voel ik me thuis. En hoe cliché dat ook klinkt, dat komt doordat ik mij thuis ben gaan voelen bij mijzelf. Thuiskomen bij jezelf is een wezenlijk aspect van het groeiproces dat je als mens kunt doormaken. De reis die ik nu maak voelt met dit inzicht dan ook anders. Het is geen vlucht. Het is een zelfbewuste keuze. Bewust van wie ik ben, wat ik met me meedraag en welke verwachtingen ik van mezelf heb. Het vooral een reis waarin ik opensta voor dat wat er komt. Ik mijmer veel over wat ik allemaal zou kunnen doen met mijn vrijheid. De meest fantastische dromen passeren de revue; de Kilimanjaro beklimmen, hiken in Patagonië, een camper kopen, fietsen in Afrika… Maar ik committeer me niet aan deze dromen. Ik committeer me ook niet aan hoelang ik weg ben of waar ik heenga. Ik luisteren naar het stemmetje in mij dat zich mijn intuïtie noemt. Ik heb deze stap gezet dankzij dat stemmetje. Dat stemmetje dat niet vast wil houden aan huis of zekerheden. Dat stemmetje dat tegen me zei dat ik mijn fijne baan moest opzeggen, mijn leuke werk dat in de afgelopen jaren om mij heen is gegroeid, het werk dat me past als een jas. Ik in de afgelopen jaren geleerd te luisteren naar dat stemmetje zonder perse te weten wat de gevolgen daarvan zijn. Ik weet inmiddels wel uit ervaring dat dingen ‘goed’ komen als ik naar mijn intuïtie luister en dat het geen zin heeft om daar weerstand aan te bieden. De keuze om al mijn zekerheden op te zeggen kan ik rationeel niet verklaren. Die keuze wil ik ook niet verklaren. Het is een gevoel, een innerlijk weten. En dat voelt goed.

“Het ene zoeken
is altijd het andere vinden.
Dus om iets te vinden,
moet je altijd iets zoeken dat er niet is.
De vogel zoeken om de roos te vinden,
de liefde zoeken om de ballingschap te vinden,
het niets zoeken om een mens te ontdekken,
naar achteren gaan om vooruit te komen.
De clou van de weg,
ligt niet in zijn splitsingen,
zijn verdachte begin
of zijn twijfelachtige einde,
maar in de bijtende humor
van zijn tweerichtingsverkeer
men komt altijd aan,
maar altijd elders.
Alles gaat voorbij.
Maar de andere kant op.”
Roberto Juarroz