Lockdown in paradijs

En zo gebeurde het dat ik tijdens de strenge lockdown in Frankrijk samen met vier medepelgrims in een Mongoolse yurt in de Franse Pyreneeën belandde. Met z’n vijven vormen we een kleine commune, een soort familie. We slapen en eten in de yurt en beschikken over een droogtoilet aan de ene zijde, en een buitenkeuken aan de andere zijde van de yurt. De buitenkeuken is overdekt en voorzien van gasfornuis en oven. De keuken beschikt niet over stromend water, maar dagelijks halen we helder, fris water bij de bron, niet ver bij de yurt vandaan. Bij een klein toiletgebouwtje iets verderop kunnen we gebruikmaken van een ‘normaal’ toilet en spoelbakken om kleding te wassen en de afwas te doen. Als kers op de taart hebben we hier een heuse warme douche. Hout voor de haard zagen en hakken we zelf, we zoeken tamme kastanjes die we omtoveren tot zoutige, krokante snackjes, maken brandnetelsoep en ook brood bakken we zelf. De locatie van onze yurt is magnifiek. Met de besneeuwde toppen van de Pyreneeën enerzijds en de golvende weidevelden en uitzicht over Lourdes anderzijds wanen we ons in het paradijs aan het einde van de wereld. Adelaars en gieren zweven door de vallei en het geklingel van koeienbellen en de roep van een uil wiegt ons ’s avonds in slaap. Eén keer per week rijdt één van ons met de eigenaresse van onze yurt mee naar Lourdes voor de weekboodschappen waarna we enkele dagen kunnen genieten van Nutella, koekjes, chocolade en wijn. Een andere dag rijdt iemand mee naar de markt voor de verse groenten, fruit en heerlijke Franse kaasjes.
Het is een bijzondere nieuwe periode binnen mijn reis. Dit scenario had ik met geen mogelijkheid kunnen bedenken toen ik eind oktober hoorde dat de grens met Spanje binnen enkele dagen zou sluiten en mijn fijne wandelleventje binnen luttele seconden op z’n kop werd gezet.

Gouden horizon

Het is onstuimig wanneer ik ’s ochtends mijn gîte verlaat. Het is niet koud en het is droog, maar het stormt fors. De wind tekent prachtige vormen in de wolken en de zon zet de horizon in de verte in een gouden gloed. Ik loop op een fors tempo door en na enige tijd kijk ik op mijn telefoon hoe laat het is. Mijn ogen blijven echter hangen bij het berichtje dat ik op mijn scherm zie. ‘Province of Navarra in lockdown. Border with Spain closed for pilgrims from Thursday. What should we do?’ Het berichtje is van een pelgrim die ik enkele dagen eerder heb ontmoet. Ik schrijf hem een berichtje terug ‘If they want to close, they’ll close right? We can’t do anything about that. Plans are there to be changed.’ Het berichtje wat ik stuur is relaxter dan hoe ik me voel. Mijn gemoedstoestand is afwisselend zo grijs als de lucht boven mij of zo stralend als de gouden horizon in de verte. Mijn binnenwereld en de buitenwereld spiegelen elkaar op prachtige wijze. Net als buiten is het ook ín mij onstuimig. Ik voel tegelijkertijd boosheid, teleurstelling, verdriet én enthousiasme over een mogelijke nieuwe route.

De volgende ochtend ziet de wereld er volledig anders uit. De zon kleurt de nog niet geoogste maïs in het heuvellandschap stralend goud en de witte toppen van de Pyreneeën omlijsten het wonderschone panorama. Het is nog vroeg in de ochtend en mijn adem creëert wolkjes in de koele lucht. De zon draagt de belofte van een warme dag met zich mee. Een groep vogels vliegt op uit het veld en hun vrolijke gekwetter doorbreekt de fragiele stilte. Ik voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Het positieve gevoel heeft de overhand genomen en ik herinner mezelf eraan dat het nog twee dagen lopen is naar Saint Jean Pied de Port, het laatste plaatsje voor de Spaanse grens. Nog alle tijd om na te denken over een nieuw plan! Ik wil niet denken in beperkingen en zie de situatie als een kans om een nieuwe koers te bepalen – net zoals ik dit voorjaar deed tijdens de eerste Covid-golf. Desondanks besef ik me ook nu dat het niet makkelijk is om een koersbepalende keuze te maken als de vrijheid oneindig is, maar ik heb vertrouwen dat mijn hart de juiste beslissing maakt.

De ommekeer

Rome! Ik voel het enthousiasme van een nieuw avontuur borrelen in mijn buik. Vanuit Saint Jean Pied de Port wil ik boven de Pyreneeën langs naar Arlès lopen, dan via de Zuidkust van Frankrijk naar Italië en dan naar Rome. Ik slenter door het centrum van Saint Jean Pied de Port, op zoek naar een wandelgids voor de route naar Arlès. Dan hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik kijk in de richting waar de roep vandaan komt en zie Célia met Tom op een terras zitten. Ik schuif een stoel bij, bestel een biertje en we proosten op onze hereniging. Ik vraag hen naar hun nieuwe plannen. “Arlès!” zo luidt het antwoord. “Manu en Jean-Da komen ook vandaag hier en zij gaan ook die kant op. Maar wij nemen de route dóór de Pyreneeën, niet de route bovenlangs. Magda, koop een tent, ga met ons mee kamperen!”
Het is de zoveelste keer dat dit groepje me probeert te overtuigen mee te gaan kamperen. Als het nou augustus was geweest had ik niet getwijfeld, maar nu? Het is bijna november, de dagen zijn kort en het wordt steeds kouder. Tegelijk is het zo leuk om met dit groepje op te trekken. De ongedwongenheid, de vrijheid en het slapen in de natuur klinkt zó aantrekkelijk! Van het terras loop ik terug naar mijn accommodatie, pak mijn spullen bij elkaar en neem mijn intrek in de gîte waar deze groep verblijft. Ik voel me ontzettend welkom in dit groepje en na veel wikken en wegen besluit ik het tent-avontuur aan te gaan. Over vier dagen zijn we nabij een grotere stad waar ik de spullen kan kopen die ik nodig heb. En als het niet bevalt, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd!

The only way to make sense out of change is to plunge into it, move with it, and join the dance.
Alan Watts

Oostwaarts

Eénmaal weer onderweg op de nieuwe route besef ik me hoe dankbaar ik ben dat dit groepje op mijn pad is gekomen. Juist nu ik het verlangen om alleen te zijn en het verlangen om bij de groep te horen met elkaar wil integreren, het thema waarover ik al in eerdere blogs schreef. Ik kijk uit naar deze nieuwe fase van mijn reis. Oostwaarts dit keer. Met Jean-Da had ik een mooi gesprek over reizen in de verschillende windrichtingen. In vroegere tijden reisde men naar het westen op zoek naar land en rijkdom, terwijl in het oosten wijsheid en spiritualiteit te vinden zijn. In de wereld van alternatieve reizigers wordt deze visie nog steeds gehanteerd, weliswaar met een modern sausje. Westwaarts voor een nieuwe visie op carrière en materie, oostwaarts voor spirituele groei en innerlijke ontwikkeling. Ik geniet van het vooruitzicht om oostwaarts te gaan maar dit enthousiasme wordt snel getemperd als die avond de geruchten ontstaan dat Frankrijk in een volledige lockdown zal gaan. En dan? Weer mijn plannen wijzigen?
De volgende dag worden de geruchten sterker en tijdens het wandelen keldert mijn doorgaans positieve gemoedstoestand tot een dieptepunt. In het geval van een lockdown hoef ik in ieder geval geen tent meer te kopen, maar ik besef me dat het scenario dat ik terug naar Nederland moet steeds realistischer wordt. En dáár ben ik nog helemaal niet klaar voor! De tranen rollen over mijn wangen als Jean-Da en Célia naast me komen lopen, troostend een arm om me heen slaan en fluisteren dat er heus een oplossing komt.

Vliegticket

Die avond wordt in de persconferentie op de Franse tv duidelijk dat er inderdaad een landelijke lockdown komt. Buitenlanders hebben enkele dagen de tijd om het land te verlaten. Met tranen in mijn ogen boek ik een ticket naar Amsterdam over twee dagen, met als intentie om niet lang in Nederland te blijven maar snel door te vliegen naar een andere bestemming. Ik wil de flow van mijn reis niet onderbreken. De volgende ochtend heb ik op het plein voor de kerk afgesproken met Jean-Da, Manu, Tom en Célia. Ik ga er vanuit dat het een afscheidsmoment wordt en dat ik ’s middags de trein naar Toulouse zal nemen. Niets is echter minder waar. In de groep ontstaat het idee om deze lockdown samen door te brengen. Hier op de route, zodat we onze reis niet écht hoeven te onderbreken.
Twee telefoontjes naar een mogelijke accommodatie en veel overleg verder hebben we een potentieel lockdownverblijf gevonden. Het klinkt prachtig; een yurt in de Pyreneeën, op zo’n 10 km afstand van Lourdes. Maar wíl ik dit? Wil ik met vier mensen die ik net ken voor onbepaalde tijd in een kleine ruimte leven? Ik heb mijn vliegticket al geboekt dus ik kan ook naar Nederland vliegen en aansluitend doorvliegen naar naar Madeira ofzo. Lekker alleen, lekker in mijn comfortzone. Hier blijven en deze lockdown doormaken in een groep is zó buiten mijn comfortzone! Het is voor de tweede keer in korte tijd dat er veel wordt gevraagd van mijn flexibiliteit en mijn vermogen om keuzes te maken die de toekomst van mijn reis betreffen. Ik draal nog een rondje over het plein, doe een telefoontje naar Nederland om wat te sparren en dan is mijn besluit daar. Ik doe het, ik blijf hier! Alleen buiten mijn comfortzone kan ik groeien en deze groeikans wordt me op een presenteerblaadje aangeboden. De groep is een unieke samenstelling van verschillende persoonlijkheden en leeftijden, maar allen met eenzelfde spirituele visie op de wereld. Vol liefde en zonder oordeel. Open en warm. In deze groep kan ik niet alleen persoonlijk groeien, maar ook spiritueel groeien, passend bij mijn reis oostwaarts.

Dankbaar

Genietend van de warme novemberzon zit ik voor onze yurt terwijl ik dit schrijf. Ik kijk naar de witte pieken van het bergmassief verderop. Onder de pieken hangen lichtgrijze wolken als opbollende rokken van een elegante dame. Al starend naar het landschap dat zich voor me uitstrekt besef ik me dat de keuze om buiten mijn comfortzone te stappen me wederom iets prachtigs heeft opgeleverd. Deze nieuwe, tijdelijke ‘familie’ waarin ik terecht ben gekomen is een onbetaalbaar en waardevol cadeau. Ik voel me dankbaar voor wat er dankzij Covid allemaal op mijn pad is gekomen. Ik heb nog geen idee hoe lang ik op deze plek blijf, wat het me brengt of wat ik na de lockdown ga doen, maar ik heb vertrouwen. Vertrouwen dat het pad zich ook dan weer voor me zal openbaren.