Onbekende toekomst

Het is tijd voor een nieuwe stap. Of eigenlijk, een heleboel stappen. Ik ga een fantastisch leuke werkgever verlaten zonder enig zicht te hebben op wat ik in de toekomst qua werk ga doen. Eén ding weet ik zeker. In april vertrek ik naar Frankrijk. Naar Le Puy en Velay om precies te zijn, een klein stadje ten zuidwesten van Lyon. Vanuit daar ga ik de Camino lopen naar Santiago de Compostela, een pelgrimsroute van zo’n 1750 km. Ik zal vast weer een keer terugkomen. En dan… Ik weet het nog niet…

Het is niet niks om mijn baan op te zeggen en om dit avontuur met mezelf aan te gaan. In de gesprekken met collega’s waarin ik mijn ontslag aankondigde kon ik mijn tranen vaak niet tegenhouden. Ik ben acht jaar geleden begonnen bij deze werkgever en in mijn herinneringen was ik toen nog een vrij timide meisje (hoewel ik niet uitsluit dat de meningen hierover verschillen). Ik ging webmasterwerk doen, een vak waarin ik nauwelijks ervaring had maar in mijn sollicitatie kreeg ik het voordeel van de twijfel. Ik heb veel kansen gezien en gepakt en heb mijn werkgever jarenlang als een soort speeltuin van mijn ontwikkeling gezien. Nieuwe dingen proberen in een vertrouwde omgeving. Alles met de Pippilangkousmentaliteit Ik heb het nog nooit gedaan maar ik denk dat ik het wel kan. Ik kreeg het voorrecht om een fantastisch leuke spilfunctie te mogen uitvoeren op het snijvlak tussen business en IT. Organiseren en coördineren. Werken met techneuten én commerciële collega’s. Een positie die mij op het lijf geschreven is, althans, zo lijkt het.

Onrustig als het comfortabel wordt

Maar ís dat wel zo? Ik vind dit werk leuk en ik kan het. Maar is dit wat ik echt wil? Daarover heb ik het afgelopen jaar veel nagedacht. Tijdens retraites, in gesprekken met coaches en niet in de minste plaats tijdens het Young Executive Program van De Baak wat ik heb mogen doorlopen. Een traject waarin je er niet aan ontkomt over jezelf na te denken.
Ik ben inmiddels 37. Ik zit midden in de zogenaamde carrièrejaren van mijn werkende bestaan. Oud genoeg om flink wat werkervaring te hebben, jong genoeg om nog gemakkelijk iets anders te kunnen gaan doen. Whatever that iets anders may be. Ik word onrustig als ik eraan denk bij mijn werkgever te blijven werken omdat het leuk, vertrouwd en comfortabel is en omdat ik eigenlijk wel tevreden ben. Dat ik straks 40+ ben en 10+ jaar bij dezelfde werkgever werk. Op een bepaalde manier benijd ik de mensen die dat wel kunnen. Die dergelijke onrust niet ervaren. Maar ik heb dat gevoel wél en ik heb besloten dat nu ik dit gevoel eenmaal heb, dat ik er ook maar beter naar kan luisteren. Mijn intuïtie is me veel waard en net als eerdere keren dat ik in belangrijke situaties besloot mijn intuïtie te volgen heb ik ook in dit geval het vertrouwen dat zich een prachtige reis zal ontvouwen en dat mooie nieuwe kansen zich zullen openbaren.

De wens om de Camino te lopen leeft al een jaar of twee in mijn hoofd. Ik bedacht me in eerste instantie om een week of zes vrij te nemen om deze tocht te gaan maken. Echter het idee dat ik vóór vertrek al zou weten dat ik na terugkomst weer in dezelfde routine terecht zou komen benauwde me. Niet dat de dagelijkse routine die ik heb zo slecht is, maar blijkbaar zoekt iets in mij ruimte. Ruimte om te ontdekken, ruimte voor nieuwe inzichten en ideeën. Weten wat er bij terugkomst te wachten staat geeft onherroepelijk oogkleppen en beperkt de ruimte.
Dus ik vertrek. Ik laat mijn huis en mijn baan achter me. Ik weet wanneer ik vertrek, maar ik weet niet hoe lang ik weg zal blijven. Naast mijn tas van zeven kilo is het enige wat ik meeneem een rotsvast vertrouwen in de toekomst.

“I’m gonna go where the wind blows, till the end where my heart knows”
The Wanderer