Tussen ratio en intuïtie

Mijn vertrekdatum staat vast en mijn voorlopig laatste dagen in Nederland zijn aangebroken. Aanstaande donderdag 25 juni begint het grote avontuur. Sinds zo´n 1,5 week weet ik zeker waar ik ga beginnen: Oostenrijk it’ll be! En ondanks dat Frankrijk inmiddels ook weer open is (vóór corona was mijn plan te starten in Le Puy en Valey, Frankrijk) trekt Oostenrijk me op dit moment meer. Het is bijzonder hoe het buiten de kaders denken van de afgelopen coronatijd me letterlijk op een nieuw pad en een nieuwe route heeft gezet.

Eind mei heb ik mijn werk afgerond. Met prachtige woorden van lieve collega’s tijdens een heuse afscheidsborrel – de tweede dag na heropening van de terrassen – kwam een tijdperk tot een eind. In de afgelopen vrije weken had ik het onthutsende besef hoe bizar snel ik mijn werk kon loslaten. Het langdurige project waar ik met grote intensiteit aan werkte en alle verantwoordelijkheden; het is geruisloos van me afgegleden. Zo snel lukt het op vakantie doorgaans niet om werk los te laten. Het voelt als een helder bewijs dat de onthechting al zoveel langer bezig is. Het onthechten begon in ieder geval op het moment dat ik in februari op mijn werk mijn vertrek aankondigde, maar misschien al wel ruim daarvoor, toen ik in augustus vorig jaar tijdens een retraite uitsprak en vooral voelde dat ik álles wilde loslaten. Dat álles heb ik letterlijk genomen. En waar ik eerder nog schreef mijn auto te zullen schorsen heb ik ook dat rigoureuzer aangepakt. De auto voelde als ballast en is inmiddels verkocht.

Ruimte voor angst

Nu ik geen focus meer heb op werk is er ruimte ontstaan voor iets nieuws. Iets dat ik afgelopen maanden nog niet eerder heb gevoeld: angst. De angst die ik voel is op sommige momenten groots en beklemmend maar tegelijk heb ik de angst ook nodig. Het maakt emoties dieper, de beleving intenser en creëert een zekere alertheid. Het geeft achteloosheid, dat voort kan komen uit een te groot gemak, geen kans. Gezien vanuit de modellen die gemaakt zijn rondom de comfort zone is het ook op zijn minst logisch dat ik een zekere angst ervaar. Het is een emotie die vrijwel altijd en bij vrijwel iedereen bovendrijft wanneer je buiten je comfort zone stapt. Tegelijk met de angst groeit de kracht van mijn intuïtie, die zich sterker in mij manifesteert dan ooit .

Het ontladen van angst werkt voor mij het beste door even flink te huilen. Tranen gaan niet over zwakte, tranen zorgen voor ontlading en huilen is voor mij een krachtig middel om te voorkomen dat emoties zich opkroppen. Enkele dagen geleden was de angst zo groots aanwezig dat ik niet anders kon dan intens huilen. Tijdens de huilbui besefte ik me dat juist mijn intuïtie, die me op dit punt heeft gebracht, de veroorzaker is van de angst. Mijn intuïtie is zo sterk dat ik haar niet kan negeren. Dat geeft een ontzettend groot gevoel van vertrouwen, maar het is ook ontzettend spannend. Rationeel kan ik de keuzes die ik maak zélf soms niet begrijpen.

Ready to shine

Het is moeilijk te beschrijven maar juist op deze momenten van intense emotie heb ik het gevoel dat het niet alleen mijn intuïtie is op basis waarvan ik mijn keuzes maak en waaraan ik mijn vertrouwen ontleen, maar dat ik wordt gestuurd door iets wat groter is dan ik. Alsof ik deze reis moet maken.
Hierover peinzend had ik de volgende dag een bizar moment van synchroniciteit. Een vriendinnetje wees mij op de muziek van Fia, een Zweedse singer-songwriter met een prachtige heldere engelenstem. Ik was verbijsterd toen ik hoorde wat zij zong. In haar nummer Shine beschrijft op prachtige en veelzeggende wijze wat ik ervaar:

“I am travelling down the road
Quit my job and left my home
I am being pulled by something greater than me

And I intend to walk untill
My vision’s clear and mind is still
Following that subtle voice within

And though I may not see the path ahead, I am confident
I’m taking one step at a time
I put my heart out on the line
And it will be one hell of a roller coaster ride
But I am ready
I am ready to shine”
Fia

In het nummer Leaving it all behind doet ze daar nog een schepje bovenop:

“So I am leaving, leaving it all behind
Anything that is waying me down
And I give zero fucks about what they think
And how I should live my life
Cause, the things prescribed for me by society
I ain’t taking no more

Carving a path that will suit the genius I am
And I know that I am part of an evolution of raising our consciousness
And I chose to come down to shine my blinding beautiful light”
Fia

Off the beaten track

Precies zoals Fia in het nummer hierboven schrijft heb ik in me de afgelopen jaren ook vaak gerealiseerd dat ik mijzelf niet geforceerd wil inpassen in de standaarden van de maatschappij. Voor mij is het nu tijd om af te stappen van dat gebaande maatschappelijke pad.
Dat zo’n stap niet makkelijk is blijkt uit de vele reacties die ik heb gekregen op mijn vertrek. Veel, heel veel mensen hebben mij gezegd enigszins jaloers te zijn of mij in positieve zin te benijden. Ik vermoed dat dit in de meeste gevallen niet een jaloezie is die specifiek over mijn reis gaat. Immers, ik heb een sterk vermoeden dat het geen algemeen gekoesterde droom om met een backpack van slechts enkele kilo’s door Europa te sjouwen. Iedereen heeft eigen dromen en de jaloezie die gevoeld wordt gaat over het gegeven dat ik mijn hart en gevoel volg en mijn dromen najaag. En juist het najagen van dromen en acteren op door intuïtie gevoede signalen is, eenmaal verankerd op het pad van de maatschappij, zó ontzettend moeilijk. Want ‘ja maar.., wat als.., ik kan niet zomaar..’.

Mijn ervaring is dat dromen over je toekomst, zonder grip te willen houden op de uitkomst een waardevol goed is – ongeacht de verankering die je voelt en de excuses die daaruit voortkomen. Dromen stimuleert creativiteit en laat je eventjes loskomen van jouw alledaagse kaders. Hoe vaker je droomt – tijdens een wandeling, in meditaties of zelfs tijdens het eten koken – hoe groter de kans is dat (delen van) jouw dromen zich manifesteren in je leven. Het is een kwestie van toelaten van jouw intuïtie en bewust worden van jouw missie in dit leven.