Overgave aan het nu

Zigzaggend rijd ik naar boven. Vijftien procent hellingspercentage en de ene haarspeldbocht na de andere. Langzaam maar zonder haperen sjokt mijn busje vooruit. Af en toe, waar het kan, duik ik even van de weg af om medeweggebruikers in snellere auto’s en met meer haast te laten passeren. Ik heb geen haast. Ik kan ook geen haast hebben want mijn campertje gaat nou eenmaal niet sneller. Naar boven niet én naar beneden niet. Zonder stuurbekrachtiging en met een busje dat bijna net zo hoog is als dat hij lang is, moet ik tijdens een afdaling rustig door de bochten. Maar ik geniet van de langzame voortgang, betrap mezelf er regelmatig op dat ik bij menig bocht hardop ‘whoaahh’ roep als er weer een fenomenaal uitzicht te bewonderen is. Ik rijd niet veel kilometers per dag en de kilometers die ik rijd geniet ik van het onderweg zijn. Het zijn altijd routes zonder snelwegen, door de natuur en door kleine plaatsjes. Ik absorbeer het landschap, heb tijdens het rijden zelden muziek aan maar laat me in vervoering brengen door het meditatieve geronk van de oude dieselmotor, onderwijl luisterend naar de bruuske aanwijzingen van de navigatie.

Hoewel het gezegde en vele adviezen mijn kant op het zouden doen vermoeden, bedwing ik de bergen waar ik doorheen rijd niet. “Succes met het bedwingen van de bergen”, hoorde ik regelmatig, zowel vorig jaar tijdens mijn wandeltocht over de Alpen als nu, nu ik onderweg ben met mijn campertje.
Maar, hoe zou ik ooit een berg kunnen bedwingen. Mijn energie is toch niet opgewassen tegen de machtige eeuwenoude energie van de berg. Zo krachtig. Zo standvastig en geaard. De berg schept ruimte daar waar wegen gerealiseerd kunnen worden zodat we haar kunnen bereiden en bereizen. We kunnen huizen bouwen en leven op haar flanken en zo een klein beetje van de machtige aarde-energie absorberen. Maar kunnen wij mensen een berg bedwingen en controleren? Ik leef liever met de gedachte dat we samenwerken, de berg en ik. De berg heeft het toegestaan dat er paden en wegen op de juiste plekken gerealiseerd konden worden en ik ben op mijn beurt met mijn energie in staat om die die wegen te bewandelen of te berijden. En achter iedere berg gaan nieuwe verrassingen schuil. Verassingen die ik op voorhand niet wil kennen. Ik geef me over aan het moment en aan de natuur. Puur, nieuwsgierig en ontvankelijk.

Beangstigende vrijheid

Ik geef me niet alleen over aan de berg en de natuur, overgave is überhaupt een belangrijk thema voor mij op deze reis. Ik besefte me voor mijn vertrek met mijn camper dat mijn wandelreis vorig jaar teveel moeten werd. Teveel een soort werkritme, ik schreef hierover in mijn blog Mijn nieuwe beste vriend. Ik realiseerde me dat ik er oh zo naar verlangde om te reizen in de flow van het nu, me te kunnen overgeven aan dat wat de dag brengt. Maar tegelijkertijd beangstigde die overgave me. Controle houden is zoveel veiliger. Beginnen aan dit deel van mijn reis – op pad met mijn campertje – was dan ook moeilijker dan beginnen aan mijn wandeltocht vanuit Wenen vorig jaar. Een schril contrast met wat veel mensen om mijn heen denken. ‘Met een camper reizen is toch veel makkelijker? Je hebt altijd je eigen huisje bij je, je hoeft niet te slepen met die rugzak en je kunt gaan en staan waar je wilt.’ En in dat laatste zit nou precies de crux. Ik heb op deze reis geen wandelgids meer die precies vertelt waar ik de volgende dag heen ga en in welke herbergen ik kan slapen. Ik word niet meer wakker met de vaststaande wetenschap dat ik vandaag ga wandelen, maar moet iedere dag zelf invulling geven; of ik al dan niet mijn bed uit kom, of ik ga wandelen, lezen, rijden met mijn camper – en waarheen dan – en of ik eten kook of niet. Niets staat vast. De enige reisgenoten om mee te sparren zijn mijn eigen brein, mijn intuïtie en mijn mascotte Paula, die reuzelief is, maar doorgaans niet zo spraakzaam. En dus was datgene waar ik zo naar verlangde tegelijk ook zo spannend. Het is een goed voorbeeld dat er vaak moed nodig is om je hart te volgen. Je intuïtie stuurt je op het pad van je ziel en ik denk dat het bij velen zo net zo is als bij mij: het pad van de ziel volgt juist niet de door conditioneringen gebaande paden.

Maar wat gaat het me goed af! Waar de wegenkaart in het begin nog mijn vaste maatje was ligt die nu slaperig in het vak naast de passagiersstoel. Ik plan nauwelijks vooruit en laat me leiden door de energie van de natuur, door het weer en door mijn intuïtie. Mijn voorgenomen route richting Slovenië en Kroatië, gooi ik met het grootste gemak om. Ik reis ‘te langzaam’ om die route af te leggen voordat de herfst invalt en daarbij is het weer in de bergen ook niet bepaald aantrekkelijk. Zonder er in mijn hoofd een nieuwe route voor in de plaats te zetten rijd ik Italië in en geniet van wat het land mij brengt. Bergen, wijn, zee…

I’m allowing, everything to just be as it comes to me
I’m shining brightly
I’m allowing, easily allowing all my dreams to be
In the right timing
Alexia Chellun

Alertheid in het leven

Zoals ik op dit moment nauwelijks enige drive voel om controle uit te oefenen over mijn reis en mijn nabije toekomst, zo voel ik ook geen enkele drive om al bezig te zijn met de toekomst op langere termijn. Ik ben nu op reis, ontdek de buitenwereld en mijn binnenwereld steeds meer en leef in het nu. Maar dat neemt niet weg dat er wel dromen en verlangens over mijn toekomst door mij heen zwerven, en ik merk dat die dromen steeds groter worden en de verlangens steeds sterker. ´Door klein te dromen worden je resultaten nooit groot´, schreef ik twee jaar geleden in de eindopdracht van mijn persoonlijkleiderschapstraject bij De Baak, en daar geloof ik nog steeds heilig in. Voor mij is dromen en verlangen zonder direct actie te ondernemen alles behalve zonde van mijn tijd. Mijn verlangens kristalliseren zich steeds verder uit en zetten zich vast in mijn systeem. Ik slinger mijn verlangens en intenties het universum in en heb vertrouwen dat, als deze verlangens overeenstemmen met het pad van mijn ziel, het universum mij de juiste handvatten zal aanrijken om deze te realiseren wanneer de tijd rijp is. En om hierop te vertrouwen is ook weer overgave nodig. Geen controle, geen verplichtingen naar mezelf toe. Alles manifesteert zich op het juiste moment, en dat moment kan ik met geen mogelijkheid afdwingen. Dan maar stilzitten en niks doen? Op de bank hangen en series kijken tot het zover is?
Nee. Leven vanuit overgave betekent voor mij zeker niet op de bank zitten en niks doen. Ik heb een bepaalde alertheid nodig om me te kunnen overgeven aan het leven. Alertheid om signalen van het universum te zien en te horen en vervolgens de moed te hebben om daarop te reageren zonder te zeggen: ‘Ik heb niet gedaan wat ik wilde in mijn leven want door keuzes uit het verleden is er nu geen mogelijkheid toe’. Iedere dag is een nieuwe dag om te besluiten anders om te gaan met keuzes die in het verleden koersbepalend zijn geweest. Ik heb er al een tijd geleden voor gekozen de oogkleppen van die koers af te zetten, mijn droom te leven en mijn leven te dromen.

Het pad van de goden

Sommige signalen van het universum zijn echter zo duidelijk dat ze zelfs met oogkleppen op nog zichtbaar zijn. Ik krijg een gids op mijn pad. Letterlijk! De aanwijzing komt terwijl ik met mijn camper op een fijne plek in de Apennijnen sta. De camperplaats blijkt vlakbij de Via Degli Dei te liggen, het pad van de goden, een korte pelgrimstocht van Bologna naar Florence. Onbewust beland ik tijdens een wandeltocht in de omgeving op dit pelgrimspad en geniet ik van die paar kilometers dat ik pelgrimsbordjes mag volgen. En daar, midden op het pad, ligt een Italiaanse routegids van de tocht. Iemand die wellicht meer mag vertrouwen op het pad zelf in plaats van op het boekje, is het boekje verloren. En ik raap het op. Enthousiasme en twijfel stromen gelijktijdig door me heen. Dit is te gek! Maar… heb ik hier wel zin in? Ik kan ook met mijn campertje lekker verder Italië in, want dat voelt nu veilig en vertrouwd. En, het is nu september en hoogseizoen op de route; vind ik wel slaapplekjes? Wordt het niet te duur? Zit het moeten van het wandelen niet nog teveel in mijn systeem? Ondanks de twijfels besef ik me dat dit signaal zo duidelijk is dat ik het niet kán negeren. Het kost me wat moed, maar ik geef me over en ga. Nieuwsgierig naar wat deze zesdaagse tocht mij gaat brengen. Een clilffhanger in dit blog waarvan ik zelf de afloop nog niet weet.

Groots dromen

En ondertussen droom ik volop. Ik droom ervan als spreker op het podium te staan en mijn verhaal te vertellen, als inspiratiebron voor anderen. Om een sparkle te zijn voor die één, twee of tien vrije geesten die in de zaal zitten en die na mijn verhaal besluiten: ‘ik ga het anders doen’. Ik droom ervan dat ik een boek heb geschreven dat na de lezing te koop is in de foyer van het theater. Ik droom dat ik geïnterviewd wordt door magazines en talkshowhosts en dat mijn woorden ook via deze bronnen mensen mogen inspireren. Ik droom ervan een klein beetje spirituele levensvisie in de harten van velen te mogen brengen en daarmee een lichtpuntje, klein of groot, in vele levens mag zijn.

Ik durf groots te dromen en heb inmiddels zelfs de durf om die dromen te beschrijven. Maar net zoals ik de berg niet kan bedwingen kan ik ook de toekomst niet bedwingen. Ik geef me over aan het nu en aan de toekomst, alert op de tekens die het universum mij geeft.

Zodra hij zich op weg begeeft,
herkent de strijder van het licht de weg.
Iedere steen, iedere bocht heet hem welkom.
Hij voelt zich een met de bergen en de beken,
ziet een glimp van zijn ziel in de planten,
de dieren en de vogelen des velds.
Dan aanvaardt hij de hulp van God
en van zijn tekens langs de weg,
en hij laat zich door zijn levensdroom leiden
naar de opgaven die het leven hem stelt.
Paulo Coelho